Święty wypełnia wolę Pana

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».

Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».

A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. i zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Wyznanie Jana Chrzciciela nie jest przejawem braku poczucia własnej wartości. Jan nie zabiega też o względy tych, którzy przychodzą go słuchać. Swoje życie poddał całkowicie Synowi Bożemu: ma Go zapowiadać, wskazać, gdy nadejdzie, a następnie usunąć się w Jego cień. Tak właśnie wygląda misja, którą przyjął od Boga; utożsamił się z nią tak bardzo, że stali się nieomal jednym – on, żyjący w oczekiwaniu na Pana pustynny asceta, i Boża wola, której wypełnienie całym sobą zapowiada. Nic więc dziwnego, że Jan nie uznaje siebie za proroka, choć jest największym z nich; nie dostrzega też swego związku z Eliaszem, choć działa dokładnie w jego duchu i mocy. Wielkość Jana Chrzciciela objawia się w pokorze, która nie szuka siebie, lecz spala się cała w służbie dla Bożej chwały. To ważna lekcja dla nas. Często pytamy, jak żyć, aby osiągnąć świętość. Odpowiedź Jana jest doskonała: wystarczy zapomnieć o sobie i wypełnić wolę Pana.