Dzikie dziecko

„Historia Marii” Jean-Pierre Amérisa to znakomity, pełen nadziei i jednocześnie życiowej prawdy dramat, pozbawiony charakterystycznej dla wielu filmów poruszających tematy religijne czułostkowości. O siostrze Małgorzacie, jednej z bohaterek filmu pisano, że „sam fakt jej egzystencji jest dowodem na istnienie Boga”

S. Małgorzata należała do zgromadzenia Córek Bożego Miłosierdzia w Larnay, gdzie   w drugiej połowie XIX w. założony został Instytut Katolicki, który zajmował się dziećmi niewidomymi i głuchymi. Dzieci uczyły właśnie Córki Bożego Miłosierdzia. Trudno przecenić zasługi s. Marii i zakonnic w pokonywaniu ograniczeń, jakie dzieciom narzucała głęboka niepełnosprawność. Jednak przypadek tytułowej Marii był wyjątkowy. Maria Huertin była nie tylko głucha czy głuchoniema, jak pozostałe wychowanki ośrodka, ale dodatkowo nie widziała od urodzenia. Nie potrafiła też nawiązać kontaktu z otoczeniem. Była takim dzikim dzieckiem, które zachowuje się jak zwierzątko. Nikt nie wierzył, że można ją wydobyć z ciemności i ciszy, w jakiej żyje. Nikt, z wyjątkiem siostry Małgorzaty, młodej, ale doświadczonej w pracy z niepełnosprawnymi dziećmi zakonnicy.   

Akcja filmu koncentruje się na wysiłkach zakonnicy, która za wszelką cenę usiłuje zdobyć zaufanie podopiecznej, by pokonać barierę dzielącą ją od świata. Krok po kroku śledzimy próby, które przez długi czas nie wydają się przynosić żadnych rezultatów. Upłynie dużo wody, która zresztą odgrywa w filmie znaczącą rolę, zanim rozpocznie się proces transformacji. Czy się powiedzie? Czy można nauczyć się świata wyłącznie za pomocą dotyku?

Szczególną wymowę w filmie mają sceny, w których s. Małgorzata uczy dziewczynkę pojęć abstrakcyjnych. Opowiada jej o Bogu, niebie i śmierci. To kluczowe sekwencje filmu. W „Historii Marii” nie zabrakło też wielu wzruszających scen, które skruszą serce każdego, nawet najmniej wrażliwego widza.