Nietypowa prośba wdowy po Tadeuszu Różewiczu

Tłumaczyła, że sam tego sobie nie życzył, bo był człowiekiem skromnym.

16 czerwca 2016 r. Rada Miasta Gliwice podjęła uchwałę aktualizującą statut gliwickiego teatru. Jedną z istotnych zmian - ze względu na rozszerzenie programowej formuły działania tej instytucji artystycznej - była zmiana dotychczasowej nazwy Gliwicki Teatr Muzyczny na Teatr im. Tadeusza Różewicza w Gliwicach.

Lokalne władze chciały w ten sposób uhonorować zmarłego w 2014 r. wybitnego dramaturga i poetę, który przez wiele lat był związany z Gliwicami i jako pierwszy w powojennej historii przyjął tytuł honorowego obywatela tego miasta. Niedawno poświęcono mu też w Gliwicach tablicę pamiątkową, a dzięki wsparciu samorządu Gliwic powstał film dokumentalny o poecie.

"Uczynienie Tadeusza Różewicza patronem gliwickiego teatru było przede wszystkim wyrazem szacunku i uznania dla jego twórczości, najwyższym hołdem, jaki publiczna instytucja kultury może oddać znakomitemu twórcy" - powiedział dyrektor gliwickiego teatru Grzegorz Krawczyk. Jednak na początku sierpnia, w rozmowie telefonicznej z dyrektorem Wiesława Różewicz - wdowa po Tadeuszu Różewiczu - poprosiła, żeby samorząd Gliwic odstąpił od używania imienia jej męża jako patrona teatru.

"Swą prośbę uzasadniła względami osobistymi oraz tym, że jej zmarły w 2014 r. mąż był człowiekiem skromnym i jego życzeniem było, aby żadna instytucja nie nosiła jego imienia, obojętne czy miałaby to być szkoła, przedszkole czy właśnie teatr" - dodał dyrektor Krawczyk.

Mimo braku przeszkód natury formalnej czy prawnej uniemożliwiających utrzymanie i posługiwanie się obecną, niedawno nadaną nazwą gliwickiego teatru, prezydent Gliwic postanowił uszanować wolę Wiesławy Różewicz i zaproponuje miejskim radnym podjęcie uchwały w sprawie zmiany nazwy instytucji na Teatr Miejski w Gliwicach.

Tadeusz Różewicz (1921-2014) debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).

Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, o którym mówiono, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 roku "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza to "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".