Dwóch nowych świętych. Już wkrótce!

Pierwszy z dekretów dotyczy cudu za wstawiennictwem Włocha, bł. Ludwika Pavoniego (11.09.1784–1.04.1849), założyciela Zgromadzenia Synów Maryi Niepokalanej (pawonianów). Był pierwszym z pięciorga dzieci w rodzinie szlacheckiej z Brescii. Jego dzieciństwo i młodość przypadły na okres głębokich wstrząsów politycznych i społecznych: rewolucji francuskiej (1789), panowania Napoleona I (przełom XVIII i XIX w.) oraz od 1814 r. rządów austriackich w północnych Włoszech. Święcenia kapłańskie przyjął w 1807 roku. Odrzucając perspektywę kariery kościelnej (chociaż był sekretarzem biskupa Brescii), zajął się najbardziej potrzebującymi: młodzieżą i ubogimi. Z myślą o nich otworzył w 1812 r. oratorium, a jednocześnie nauczał, katechizował, głosił kazania i rekolekcje. W 1818 r. został kanonikiem i rektorem bazyliki św. Barnaby w Brescii. W 3 lata później założył przy tej świątyni Instytut św. Barnaby, który zapewniał bezpłatne utrzymanie, naukę i wychowanie ubogim, zwłaszcza sierotom i podrzutkom. W ramach Instytutu powstała pierwsza we Włoszech Szkoła Drukarska, która szybko stała się także wydawnictwem. Łączyła ona pracę wychowawczą i zawodową z głębokim wymiarem duchowym. Niezmordowany kapłan założył też szkołę rolniczą, a w 1841 r. instytut głuchoniemych. Aby zapewnić wsparcie i ciągłość działania swej placówki, ks. Pavoni utworzył zgromadzenie zakonne, "oparte na cnotach ewangelicznych", poświęcające się całkowicie wychowaniu trudnych dzieci i bezpłatnie opiekujące się młodymi robotnikami. Było to Zgromadzenie Synów Maryi, ustanowione kanonicznie 11 sierpnia 1847 roku. 8 grudnia tegoż roku kapłan założyciel złożył w nim śluby wieczyste. Jego kapłani zajmowali się odtąd kierownictwem duchowym oraz sprawami dyscyplinarnymi i administracyjnymi, a zakonnicy bez święceń prowadzili biura i poświęcali się wychowaniu młodzieży. Pojawiła się w ten sposób nowa postać zakonnika - robotnika i wychowawcy, o równych prawach i obowiązkach jak księża. Kapłan społecznik zmarł w Saiano, 12 km od Brescii, w następstwie poparzeń, jakich doznał, ratując życie uczniom, kiedy jeden z ośrodków został podpalony w czasie rozruchów w miasteczku. Pius XII nazwał w 1947 r. kapłana z Brescii "nowym Filipem Nereuszem" i "prekursorem Jana Bosko". Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 14 kwietnia 2002 roku.

Drugi z dekretów dotyczy cudu za wstawiennictwem Francuza bł. Salomona Leclercqa, ( Guillaume-Louisa-Nicolasa – 1745–1792), męczennika. Przyszedł on na świat 15 listopada 1745 roku w Boulogne-sur-Mer, w pobliżu Calais. Mając 22 lata, wstąpił do Zgromadzenia Braci Szkół Chrześcijańskich. 

Pełnił we wspólnocie między innymi funkcje nauczyciela, dyrektora jednej z placówek, mistrza nowicjatu, a od roku 1782 był jej sekretarzem. Gdy wybuchła rewolucja francuska, późniejszy błogosławiony znalazł się w Paryżu. Sprzeciwiał się pozbawieniu papieża wpływu na wybór biskupów i praktycznego oderwania francuskiego Kościoła od Rzymu. Został więc wraz z kilkuset innymi duchownymi aresztowany i uwięziony. Stracono go 2 września 1792 roku. 17 października 1926 roku papież Pius XI ogłosił go błogosławionym wraz ze 190 innymi paryskim męczennikami.

Trzeci z dekretów dotyczy kolumbijskiego kapłana Rafaela Manuele Almansa Riaño (1840–1927). Był cenionym doradcą duchowym osób należących do najróżniejszych klas społecznych Bogoty. Do jego beatyfikacji konieczne jeszcze będzie uznanie autentyczności cudu przypisywanego jego wstawiennictwu.