Pierwszy w świecie kościół pw. bł. ks. Sopoćki

Konsekracji dokonał metropolita wileński, arcybiskup Gintaras Gruszas, który zaznaczył, że "poświęcenie świątyni odbywa się w Roku Miłosierdzia Bożego, co nabiera wymiaru symbolicznego".

Nieprzypadkowo uroczystości konsekracyjne odbyły się 15 lutego: tego dnia przypada 41. rocznica śmierci błogosławionego księdza Sopoćki. Nieprzypadkowo też właśnie kościołowi w Czarnym Borze nadano jego imię.

"Ksiądz Michał Sopoćko w czasie wojny przez ponad dwa lata tu się ukrywał przed Niemcami, ścigany za ratowanie Żydów" - powiedział PAP ksiądz rektor kościoła, Jerzy Witkowski. Schronienia księdzu udzieliły siostry urszulanki, które miały tu klasztor od 1924 do 1946 roku. Sopoćko ukrywał się jako Wacław Rodziewicz i uchodził za dobrego stolarza.

"W Czarnym Borze są jeszcze osoby, które pamiętają Wacława Rodziewicza" - mówił ksiądz Witkowski. Wskazał, że "w swym dzienniku ksiądz Sopoćko zapisał, że czas spędzony w Czarnym Borze był jednym z najpiękniejszych w jego życiu, kiedy mógł tak naprawdę zjednoczyć się z Bogiem, wyciszyć się i przemodlić wszystko to, co usłyszał od świętej Faustyny".

Kościół w Czarnym Borze został wybudowany niedawno, ale fundamenty pod jego budowę na terenie klasztoru sióstr urszulanek postawiono jeszcze przed II wojną światową. Po wojnie, w miejscu, gdzie miał stanąć kościół, był dom dziecka, potem szpital i przychodnia. W 1991 roku budynek został zniszczony w pożarze. Wówczas mieszkańcy Czarnego Boru postanowili dokończyć dzieło sióstr urszulanek.

W 2012 roku do kościoła sprowadzono relikwie błogosławionego, a na domu, w którym ukrywał się, umieszczono pamiątkową tablicę. Teraz ulica, przy której znajduje się dom, ma być nazwana imieniem błogosławionego księdza Michała Sopoćki.

Ksiądz Sopoćko - spowiednik św. Faustyny Kowalskiej, założyciel Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego - urodził się 1 listopada 1888 roku w Nowosadach na Wileńszczyźnie. Seminarium duchowne ukończył w Wilnie i obronił pracę doktorską na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Ostatnie lata życia spędził w Białymstoku. Zmarł 15 lutego 1975 roku. Został pochowany w Białymstoku, w kościele pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego.