Boża precyzja

Jego pełne nadziei orędzie o Tym, który „wyjdzie z Betlejem” i „będzie władał w Izraelu” tchnie wielkim optymizmem. Ale zanim prorok będzie o tym wieścił, jest bezkompromisowym demaskatorem grzechów swego ludu. Najgorszy z nich to bałwochwalstwo, zdrada prawdziwego Boga i podążanie za fałszywymi bożkami, a szczególnie piętnowany to społeczna niesprawiedliwość. „Biada tym, którzy planują nieprawość i obmyślają zło na swoich łożach...”. Grzech jest obecny w historii od czasu, gdy Adam i Ewa złamali Boży zakaz spożywania owocu z drzewa. Ale tamtemu grzechowi, bo Bóg nie opuszcza człowieka, towarzyszy Boża zapowiedź z raju, że potomek niewiasty pokona szatana. Pan Bóg będzie dalej zapowiadał i precyzował swą zapowiedź wyzwolenia. Wybrał więc Abrama (Abrahama) na ojca narodu, który będzie niósł tę nadzieję. Potem wskazał na jedno z dwunastu pokoleń Izraela, na pokolenie Judy, a później wieścił o wywodzącym się z niego rodzie króla Dawida. Mniej więcej współczesny Micheaszowi prorok Izajasz wieszcząc: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna”, zapowiadał dziewicze poczęcie królewskiego Potomka z rodu Dawida. A Micheasz dokonuje geograficznego doprecyzowania: „Betlejem Efrata”. Będąca w ciąży Maryja powędrowała z Nazaretu w Galilei, gdzie usłyszała orędzie anioła Gabriela, że ma być matką Oczekiwanego, do swej krewnej Elżbiety. Ta mieszkała w „ziemi pokolenia Judy”. To nie było Betlejem, bo to jeszcze nie był czas rozwiązania. Ale to było bliskie geograficzne sąsiedztwo tego miejsca, tak jak bliskie było czasowe spełnienie biblijnych zapowiedzi. Prorocka precyzja z doskonałą niemal perfekcją znajduje swe spełnienie. Już za kilka chwil spełni się i zogniskuje w Betlejem cała przestrzeń starotestamentalnych zapowiedzi i oczekiwań: z Betlejem „wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności” – Syn Boży.