Uzdrowienie to nie prowokacja

Jezus przyszedł do synagogi, do domu Ojca. Świątynia była dla Niego miejscem spotkania, sprawowania religijnych praktyk. To, że ujrzał tam kobietę cierpiącą od wielu lat i zmagającą się ze swym niedołęstwem, było przypadkowe, po prostu ich drogi nieoczekiwanie się spotkały. Jezus nie chciał pozostawać obojętny na ludzkie cierpienie, współczuł jej i naturalną rzeczą była pomoc. Uzdrowienie nie było manifestacją ani prowokacją, było odpowiedzią na potrzebę napotkanego człowieka. Przełożony synagogi swoją obecność w synagodze traktował inaczej. Dla niego była to praca. Był urzędnikiem stosującym się do przepisów i do nich tylko ograniczającym swoją tam obecność. Widział przepis, nie człowieka, przedkładał obowiązek nad wrażliwość i miłość bliźniego. Ileż dziś takich sytuacji? Przepis czy człowiek, paragraf czy ludzki los, notatka urzędnika czy dzieci odebrane rodzicom. Przez Boga zadana nam jest przede wszystkim miłość, a zasady ustalają ludzie, by tej miłości służyły, a nie działały przeciwko. O tym nie wolno zapominać zwłaszcza tym, którzy ustanawiają prawa.