Prosimy o wyjaśnienie czy o zrozumienie?

Kiedy słuchamy? Jak słuchamy? Kiedy słuchamy z „dobrą wiarą”? Kiedy jesteśmy otwarci na wysłuchanie czegoś, co sprzeczne jest z naszym naturalnym ludzkim odruchem? Oto coś nas oburza. Oto widzimy niesprawiedliwość wołającą o pomstę do nieba – bądź sami czujemy się niedocenieni, bądź widzimy coś, co odbieramy jako niesprawiedliwe wyniesienie kogoś, kto na nie – naszym zdaniem – absolutnie nie zasłużył. Czy rzeczywiście chcemy wtedy wyjaśnienia? Jak bardzo nasze własne „powiedz, Nauczycielu” zabarwione jest poczuciem niewiary w to, że Nauczyciel może nam cokolwiek – z tego, co nas tak bardzo w świecie uraża – wyjaśnić? Czy w prośbie o wyjaśnienie jest prośba o zrozumienie? Czy może raczej w naszym „Powiedz, Nauczycielu” kryje się niemy wyrzut – no, powiedz, mów, co chcesz, to jest nie do zrozumienia, nie do pojęcia i nie do przyjęcia…