Honor rodziny uratowany

Wyjechali wcześnie rano. Kwiecień 2010. Rodzinna pielgrzymka. Taka nawet trochę pojednawcza: udało się zebrać skłócone ciotki i wujków, siostry i braci, którzy ani myśleli dotąd spotykać się na rodzinnych uroczystościach, czy choćby słowa ze sobą zamienić. Chyba, że takie, które by jeszcze bardziej pogłębiły dzielące ich rowy. To, że wyjechali razem, zakrawało na cud.

Zginęli w niewyjaśnionych okolicznościach. Niewyjaśnionych do dzisiaj. Śledztwem zajęli się wprawdzie nieprzychylni rodzinie członkowie sąsiedniego klanu, ale przecież nikt by się nie odważył, nawet oni, mataczyć w śledztwie dotyczącym tak głośniej tragedii. No, przepraszam, śledztwem zajęli się także pozostali na miejscu członkowie rodziny. Od 5 lat już dochodzą. I całe szczęście, że najstarszy z nich potrafi przywołać do porządku tych nadgorliwych – ech, szwagier, dziadek, parę ciotek, generalnie, rodzinni pieniacze. Komisji śledczej złożonej z kilkunastu albo i kilkudziesięciu klanów im się zachciało. Honoru nie mają: rodzina sama dopiero od 5 lat drąży jak może, ba, nawet czasem się zdarzy, że do wniosków podobnych do tych ze śledztwa wrogiego klanu dochodzi, co tylko potwierdza jej profesjonalizm i samowystarczalność. Ale pieniacze nie rozumieją i chcą wzywać na pomoc zupełnie obce rodziny. Całe szczęście, że „stary” ma gadane i do rozsądku pieniaczom próbuje przemówić: "Jeśli ktoś chce udowadniać całemu światu, że nasza rodzina sama nie potrafi załatwiać swoich spraw i że musi mieć doradców, rozjemców i ekspertów zewnętrznych, to ja się mogę tylko temu dziwić. Pomysł, żeby suwerenna rodzina sięgała po czynnik zewnętrzny - zanim jeszcze nasza rodzinna komisja zakończy śledztwo, wydaje mi się czymś zdecydowanie niestosownym i przedwczesnym".

Dobrze, że jest „stary”. Honor rodziny przynajmniej ratuje.