Niedościgły ideał

Wspólnota dóbr, świadczenie o zmartwychwstaniu mają być początkiem spokojnego i dostatniego życia uczniów Chrystusa. Tymczasem temu spokojowi zagrażała wrogość pogańskiego i żydowskiego otoczenia. Ono zakłócało porządek i sprawiało, że idylla, jaką opisuje dzisiejsze pierwsze czytanie, nie miała szans na długie trwanie. Uczniowie Chrystusa od początku spotykali się z wrogością pogańskiego i żydowskiego otoczenia. Poganie nie rozumieli i nie podzielali ich wiary w jedynego Boga. Traktowali ich jako ludzi, którzy stronili od życia społecznego, jako spiskowców godzących w porządek publiczny. Żydzi traktowali uczniów Chrystusa jako heretyków, którzy głosili prawdę o tym, że Bóg stał się człowiekiem, co w ich rozumieniu było bluźnierstwem. W tym kontekście biblijna opowieść o życiu pierwszej wspólnoty chrześcijan jest wyidealizowanym obrazem, który mógłby zaistnieć, ale nie stał się faktem, bo zawiniły ludzka słabość i wrogość otoczenia. Uczniowie Chrystusa z pierwszego pokolenia Kościoła zrozumieli, że nie będzie im dane żyć w pokoju, że ich otoczenie na to nie pozwoli. Powoli rozumieli, że ich wiara i sposób życia będą domagały się wierności wobec prześladowań. Po co więc autor Dziejów Apostolskich zostawił tak wyidealizowany obraz? Najpierw dlatego, że jako historyk chciał pokazać prawdę. Taka wspólnota istniała naprawdę. Istniała jednak bardzo krótko. Zniszczyły ją egoizm takich ludzi jak Ananiasz i Safira, którzy jedynie udawali, że są gotowi oddać wspólnocie wszystko, oraz wrogość otoczenia. W dziejach Kościoła to zakony są jakąś próbą budowania tamtego obrazu. Ich ślubowane ubóstwo, rozumiane jako wyrzeczenie się posiadania na rzecz wspólnoty materialnych dóbr, pokaże, że największym dobrem jest królestwo niebieskie. Dobra materialne są środkiem do realizacji troski o najbardziej potrzebujących i o dzieło ewangelizacji, znaczone charyzmatem każdego z zakonów.