Gdy widzimy cuda Jezusa

Kiedy jesteśmy u siebie, zdaje się nam, że wiemy wszystko. Mamy oswojony nasz mały świat, w którym staramy się być bezpieczni. Lubimy stałość i przewidywalność jutra. Tak po ludzku. A Jezus, jak niegdyś w Galilei, wchodzi w nasze życie, mówi wprost o sprawach niełatwych, czyni cuda i daje znaki. I wtedy, i dziś, na każdym kroku. Tylko czy umiemy Go rozpoznać, czy nie uczłowieczyliśmy nazbyt Jego boskości w prozaicznym świecie? Żydzi z Nazaretu znali Go przecież od dziecka, a nie rozpoznali w Nim Mesjasza, a my? Oni Go nie poznali i zdawałoby się, że szansa przepadła, stracili okazję, patrząc po ludzku. Ale Pan Bóg widzi inaczej, po pierwsze kocha, po drugie daje wolność, a po trzecie zawsze ma dla ludzi plan „b”, nie ustaje w zatroskaniu o zbawienie człowieka. Nawet jeśli w odpowiedzi otrzymuje gniew i wrzawę, gwałtowny sprzeciw i negację. Nikogo nie potępia, nie przekreśla. Przechodzi tylko między obojętnymi smutny, żeby odnaleźć takich, którzy zechcą pójść za Nim. Bo On kocha po prostu, po Bożemu, jak trzeba.