Ambicje ministra

Kluczem do kariery politycznej Radosława Sikorskiego nie są dalekosiężne wizje, lecz jego osobiste ambicje.

W polskim rządzie Radosław Sikorski po raz pierwszy pojawił się w 1992 r. jako wiceminister obrony narodowej w gabinecie Jana Olszewskiego
jakub szymczuk /foto gość

Donald Tusk oficjalnie zgłosił kandydaturę Radosława Sikorskiego na szefa unijnej dyplomacji i wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej. Obóz rządowy przekonywał, że szanse Polaka są duże. Szybko jednak został sprowadzony na ziemię. 17 sierpnia w Berlinie odbyło się spotkanie ministrów spraw zagranicznych w sprawie Ukrainy. Udział w nim wzięli szefowie dyplomacji Niemiec, Francji i Rosji. Minister Sikorski nie został zaproszony. To wydarzenie pokazało rzeczywistą pozycję Polski w Europie, było też osobistą porażką min. Sikorskiego. Trudno bowiem inaczej ocenić pominięcie w tak ważnym spotkaniu kandydata na szefa unijnej dyplomacji i człowieka, który prezentuje się jako główny wyraziciel ukraińskich interesów w Unii. Właśnie słowo „prezentuje” ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia politycznej drogi min. Sikorskiego, bowiem więcej jest w niej autokreacji niż konkretów. Paradoksalnie do zrobienia kariery w Unii może to być zaletą.

Dziękujemy, że z nami jesteś

To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.

W subskrypcji otrzymujesz

Nieograniczony dostęp do:
- wszystkich wydań on-line tygodnika „Gość Niedzielny”
- wszystkich wydań on-line on-line magazynu „Gość Extra”
- wszystkich wydań on-line magazynu „Historia Kościoła”
- wszystkich wydań on-line miesięcznika „Mały Gość Niedzielny”
- wszystkich płatnych treści publikowanych w portalu gosc.pl.
brak reklam na stronach;
Niespodzianki od redakcji.