Barmanka Krystyna

Ewa Krzyżewska urodziła się 7 lutego 1939 roku w Warszawie. Zmarła 27 lipca 2003 roku w Hiszpanii z powodu obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym, choć ta data jest niepewna. Podawano także 30 lipca i 11 sierpnia.

W 1960 ukończyła PWST w Krakowie. Zadebiutował na ekranie jeszcze jako studentka odtwarzając główną rolę kobiecą w filmie Andrzeja Wajdy Popiół i diament w 1958.

Grała barmankę Krystynę z hotelu Monopol we Wrocławiu, z którą Maciek Chełmicki, grany przez Zbyszka Cybulskiego usiłował się umówić. Dziewczyna najpierw się opiera, ale w końcu przychodzi do pokoju młodego akowca. Ich rozmowa na początku przypomina rozmowę telefoniczną, mamy wrażenie, jakbyśmy się znaleźli w teatrze. Scena ta w pewien sposób „nie pasuje” do filmu. Warto zwrócić uwagę, że ich romans Wajda pokazuje bardzo oszczędnie, są zbliżenia głównie na twarze. Niezapomniana jest także scena, gdy dziewczyna czyta strofę z Norwida na ścianie zbombardowanego kościoła. Jak również naprawa obcasa przez Maćka dzwonkiem, scena ta od początku niepokoi, by w finale ukazać dwa trupy.

Popiół i diament (Ashes and Diamonds-subtitles) - 1958
abudab

Krystyna mogła stać się ocaleniem dla Maćka. To dzięki niej wyrywa się na chwilę z transu bycia tylko i wyłącznie żołnierzem. Przecież on jeszcze nie wie, co to jest życie, co to jest miłość. Budzą się w nim marzenia, które jak wiemy nigdy się nie ziszczą.

W książce Współczesna kinematografia polska czytamy: „Rola ta przyniosła jej uznanie widzów i krytyki oraz nagrodę Francuskiej Akademii Filmowej jako najlepszej aktorce 1959 roku”.

Następnie w 1960 roku zagrała główną rolę kobiecą w jugosłowiańskim filmie Wojna reż. V. Bulajica, opartym na scenariuszu C. Zavattiniego. Za nią otrzymała wyróżnienie na VII Festiwalu Filmów Jugosłowiańskich w Puli w tym samym roku.

Wystąpiła także w 1961 roku w jednej z czołowych ról w filmie Zaduszki T. Konwickiego. Odtworzyła również tytułową bohaterkę filmu S. Możdżeńskiego Zuzanna i chłopcy.

W latach 1962-1967 była aktorką warszawskiego Teatru dramatycznego.

Jej ostatnią filmową była Rebeka Widmarowa w Zazdrości i medycynie. W 1973 roku wycofałą się z życia artysycznego i wyjechała z kraju, pracowała m.in. w bibliotece ONZ w Nowym Jorku.