Przeszli piekło. Józef Marciński do dziś budzi się zlany potem, nie mogąc złapać powietrza na wspomnienie okrucieństwa SS-manów. Miał tyle lat co młoda wolontariuszka Stowarzyszenia Maksymiliana Kolbego, która opiekuje się nim dziś w Warszawie. Więźniów nazistowskich obozów ubywa jednak każdego dnia.
Józef Marciński przechowuje skrawek materiału, który udało się wydrzeć z obozowego pasiaka już po wyzwoleniu obozu. Bracia nie mieli tyle szczęścia. Jeden zginął od strzału w głowę, bo nie wytrzymał morderczego marszu. Ciało drugiego osobiście zaniósł do krematorium, żeby nazista nie wbijał mu, jak innym zmarłym z wycieńczenia, bosaka w brzuch. Czterech było braci. I ojciec.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.