Dlaczego człowiek chce wyrwać Bogu to, On chce mu podarować?

Królestwa przemijają. Ich władcy i wielcy tego świata też. Czy król, czy biedak, każdy umrzeć musi. O, gdyby ludzie pamiętali, że są ludźmi! Tylko i aż ludźmi! Stworzonymi na obraz i podobieństwo Boże, a jednocześnie jak pyłek, jak ziarnko piasku, jak tchnienie. Kruche istnienie, które dziś jest, a jutro może już go tutaj nie być. Gdyby ludzie pamiętali, że są tylko i aż ludźmi, gdyby widzieli siebie, jak Bóg ich widzi, inaczej by wyglądało ich życie, nasze życie, inaczej by wyglądał ten świat. Lekarstwem na najcięższą chorobę człowieka, jaką jest branie siebie za Boga, postawienie siebie w centrum świata (echo szatańskiego: „będziecie jako bogowie” z raju) jest pokora, czyli bycie w prawdzie. „Panie, kim jest człowiek, że o nim pamiętasz?”. Dlaczego człowiek chce Ci wyrwać, Panie, to, co piękniej, niż może sobie to wyobrazić, chcesz mu podarować? „Bóg stał się człowiekiem, żeby człowiek stał się bogiem” – mówili ojcowie Kościoła zachwyceni wielkością zamysłu Bożego dla człowieka.Przez Chrystusa Ojciec zapoczątkował królestwo, które nie przeminie. Królestwo otwarte dla pokornych, którzy pozwolili się Bogu obdarować.