Nowa rebelia w sercu Afryki

Bouar, 28.10.13.

Jest 21h. W końcu zrobiło się w miarę cicho i spokojnie, jeszcze kilka głosów dozorców nocnych, ujadanie jakiegoś psa i można pozbierać powoli myśli.

W sobotę po południu otrzymałem wiadomość że łucznicy zgadzają się bym odebrał samochód pozostawiony w buszu. W niedzielę rano biorę rower i jadę do Beninga odprawić Mszę w gimnazjum dla dziewcząt. Po Mszy siostry znalazły mi jakiś motor z kierowcą, który miał mnie zawieźć do samochodu.

Jechał z nami tez łącznik z "łucznikami" (tu 3 osoby na motorze, to prawie jakby pusty jechał). Na barierze łuczników nie było, pokazali się dopiero w wiosce gdzie był schowany samochód. Nie robili żadnych problemów, wręcz przeciwnie starali się pomoc, np. jak kupowałem drewno na opał (jeszcze było trochę miejsca w samochodzie), sami mi je ładowali na samochód.

Byli to prości chłopcy z wiosek, jeden uzbrojony w strzelbę domowej roboty (takich tu używają na polowania), drugi w strzały i luk, trzeci w maczetę. A w Bouar dochodziły słuchy że są mocno uzbrojeni.

O dwunastej robię szybki objazd miasta w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Wszystkie sklepiki muzułmanów pozamykane, przy drodze żadnego sprzedawcy chleba. Jadę do katedry. Tam to dopiero maja uchodźców…. Mirek coś mówił o 3 tysiącach. FOMAC (żołnierze państw Afryki Środkowej) już ubezpieczało to skupisko uchodźców. Mówię, że i u nas też jest taka potrzeba. Powiedzieli że przekażą przełożonym.

Po powrocie widzę dwa samochody ONZ i jeden FOMAC. ONZ prosi o zliczenie uchodźców. Wyznaczamy ludzi, i po kilku godzinach informują nas: uchodźców jest u nas 1205. Godzinę potem mają kolejnych 60, a nowi cały czas przybywają.

Późnym popołudniem przyjechało FOMAC. Znajomy porucznik Sima informuje, że oddelegował 7 żołnierzy którzy będą z nami celem zapewnienia bezpieczeństwa. Trzeba było znaleźć im jakieś lokum, materace itp.  Widzę, ze ich obecność dodaje otuchy ludziom. Można spokojnie spać.

Dochodzą do nas pierwsze wiadomości o zabitych i rannych: od przypadkowych kul, albo z zimna krwią rozstrzelanych (mówię o cywilach ). Najbardziej bulwersujące przypadki : czworo dzieci postrzelonych – 3 letniej dziewczynce trzeba było amputować rączke, rolnik któremu zabito żonę i trójkę dzieci, przeżył tylko oni ostatnie dziecko ze zmasakrowaną nogą... Rodrigue, syn mojego katechisty z Maigaro – przyszedł do Bouar kupić trochę cukru i kawy. Muzułmanie zatrzymali go oskarżając, ze kupuje to dla rebeliantów. Zawolali ex-Seleka. Ci zmasakrowali ciało tak, że nie nadawało do transportu. Rodzina pochowała go na miejscu.

Mieliśmy dwie wizyty, najpierw szych z FOMAC którzy przyjechali z Bangui. Mówili, że uchodźcy mogą spokojnie wrócić do miasta. Zupełnie inaczej sądzi "nasz"  FOMAC. Następnie przyjechał biskup z Mirkiem. Mimo, iż początkowo mówił, że należy ludzi zachęcać do powrotu do domów, to później stwierdził, że mają oni powody by się bać.

Złożyłem wizytę katechiście z Maigaro, któremu zabito syna. Po prostu być trochę przy nim. Ciężko było pocieszać matkę zabitego i jego siostrę. Rodrigue był jeszcze młody, nieżonaty, nauczyciel. Niedawno złożył przyrzeczenie w Legionie Maryi.

Na stypie spotkałem moich niedawnych towarzyszy niedoli: Bartłomieja i Virginię. W pewnym momencie zauważyliśmy samochód pełen ex-Seleka, wracających do Bouar. Tego  ranka 15 innych samochodów pojechało do Bohong. Podobno coś się tam dzieje. Na razie nie wiadomo co. Później dowiaduję, ze też Vakap coś się działo (to wieś, gdzie 2 dni wcześniej zostawiłem drzwi do szkoły). Na szczegóły trzeba będzie poczekać.

Zbliża się godzina 16 – pora różańca. Trochę spokoju, wyciszenia, zamyślenia… Sporo osób uczestniczy. Ludzie sami prowadza modlitwę. Mogę być zwykłym uczestnikiem. Tylko na końcowe błogosławieństwo mnie wywołują…

Czytaj również zapiski o. Michalika: Nowa rebelia idzie na Bouar