Dramat człowieka

Na odwiecznej radzie Trójjedynego Boga rozległo się stwórcze słowo: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam”. A przecież nic nie brakowało odwiecznemu Bogu, gdy stwarzał wszechświat, a w nim człowieka. Nie potrzebował człowieka. Dlaczego więc całe to stworzenie? Bo Bóg jest miłością. Miłość zaś daje życie. Nie jest martwa, statyczna, jest nieustanną nowością, jest wciąż coraz większa. Z niezmierzonej głębi Bożej Miłości płynie rzeka Życia. „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył, stworzył mężczyznę i kobietę” – ukoronowanie stworzenia. Dopiero oboje są pełnym obrazem Boga, oboje odzwierciedlają Jego tajemnicę – komunii miłości osób dającej życie. Dlatego małżeństwo – związek mężczyzny i kobiety zawsze otwarty na życie, dlatego nieskończona, bezwarunkowa godność każdego życia ludzkiego, od pierwszych chwil jego początku do jego naturalnego końca. Jak wielki jest dramat człowieka, który odcinając się od źródła – od Boga, bierze siebie za boga i porywa się na niszczenie tego, co nie jest jego dziełem, na niszczenie tego, czego nie stworzył.