Pośrednik doskonały

Pierwotne znaczenie łacińskiego wyrazu dobrze oddaje sens nazwania Jezusa arcykapłanem w Liście do Hebrajczyków. Na zakończenie jego pierwszej części, która ukazuje wyższość Jezusa nad aniołami, znajduje się zapowiedź rozwinięcia bardzo oryginalnej charakterystyki Jezusa jako miłosiernego i wiernego arcykapłana (Hbr 2,17). Następne rozdziały w odwrotnej kolejności rozwijają znaczenie tych dwóch cech: tytuł „arcykapłan wierny” wskazuje na bliskość Jezusa do Boga, zaś określenie „miłosierny” odnosi się do Jego relacji do ludzi. Z czego wynika konieczność tej podwójnej charakterystyki? Wierność Chrystusa nie tylko polega – tak jak to było w przypadku Mojżesza – na dokładnym przekazaniu słów Boga i Jego woli, ale przede wszystkim wyraża się w doskonałym odwzorowaniu samego Boga. Z tego powodu osoba i dzieło Jezusa są godne wiary i domagają się zaufania ze strony ludzi. Taka wierność może być pewnym fundamentem dla apelu o wiarę w Niego. Ta jej cecha pomaga w przyjęciu z wiarą objawienia Bożego. W ten sposób wierny arcykapłan jak budowniczy mostu umożliwia dotarcie do celu. Jest nim spotkanie z Bogiem. Gdyby Jezusa charakteryzowała tylko doskonała wierność, wówczas mogłyby powstać pytania: Czy do Chrystusa, tak bardzo wywyższonego i tak doskonałego, możemy się zwrócić? Czy nie jest On kapłanem zbyt wyniosłym, nieosiągalnym dla naszych możliwości? Ten rodzaj Jego doskonałości mógłby przypominać dążenia kapłanów w Starym Testamencie, którzy w trosce o zachowanie czystości musieli odróżniać się od innych Izraelitów. Obok wiarygodności jest potrzebne jeszcze bycie miłosiernym. Dlatego od apelu o wiarę zbudowaną na autorytecie arcykapłana wiernego autor listu przechodzi płynnie do drugiej charakterystyki Jezusa jako arcykapłana miłosiernego. Jej przedstawieniu poświęcony jest rozdział piąty. Właśnie ta druga, równie istotna, cecha kapłaństwa Jezusa wyraża Jego absolutną bliskość do nas wszystkich, którzy potrzebujemy Jego współczucia i łaski.