A może później bierzmować?

Ks. Wiesław Przygoda, przewodniczący Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów zwrócił uwagę, że w duszpasterstwie potrzebny jest dynamizm. - Trzeba poszerzyć podmiot tego duszpasterstwa, przede wszystkim o ludzi świeckich. Sami księża nie dadzą rady ewangelizować sekularyzujący się świat. Dzisiaj trzeba wyjść do ludzi, poszukiwać ich w drodze. Nie można czekać, bo samo ich przywoływanie nie przynosi owoców. Temat trzeba zgłębić w kontekście zbliżającego się Synodu Biskupów poświęconego nowej ewangelizacji, a także programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce przewidzianego na rok 2012/2013, którego hasło brzmi "Być solą ziemi" - powiedział ks. Przygoda.

Ks. Bogusław Wolański, dyrektor wydziału duszpasterskiego legnickiej kurii diecezjalnej zgłosił postulat przesunięcia w czasie bierzmowania na szkołę ponadgimnazjalną. Zwrócił uwagę, że taka decyzja pozwoli lepiej wprowadzić kandydatów w działalność apostolską, aby mogli mocniej zaangażować się w życie wspólnoty parafialnej. Stwierdził też, że wiek uczniów szkoły ponadgimnazjalnej bardziej predysponuje ich do dojrzalszego świadectwa. - Dobre przygotowanie i przyjęcie daru Ducha Świętego może zaowocować odważnym świadectwem wiary w różnych środowiskach życia - powiedział ks. Wolański. Dodał też, że istnieje konieczność pogłębienia świadomości wiernych, że wiara nie jest prywatną sprawą, a przyjęcie chrztu i bierzmowania zobowiązuje do świadczenia o niej wobec innych.

Czy to dobry pomysł? Wypowiedz się w SONDZIE



Uczestnicy sympozjum podkreślali, że chrześcijanie, a tym bardziej duszpasterze nie mogą pozostawać bezczynni wobec wyzwań, jakie rodzi współczesny kryzys wiary. Liczą również, że ich postulaty zostaną wykorzystane w pracy duszpasterskiej z okazji zbliżającego się Roku Wiary.

  Biskup Jarecki podczas udziela sakramentu bierzmowania Jakub Szymczuk/GN Z kolei ks. Dariusz Lipiec, kierownik Katedry Organizacji Duszpasterstwa KUL mówił, że świadectwo życia osób chorych, niepełnosprawnych i starszych we współczesnym świecie należy uznać za bardzo ważne. Stwierdził, że jest to świadectwo cierpienia, niezwykle cenne w społeczeństwie, które jest skłonne coraz bardziej postrzegać życie przez pryzmat dobrobytu i przyjemności, oceniać ludzi według kryterium "mieć", a cierpienie traktować jako porażkę i nieszczęście, od którego należy jak najszybciej się uwolnić. Dodał, że osoby chore, niepełnosprawne i starsze dają świadectwo o przygodności człowieka, o tym, że życie jest kruche, a cierpienie stanowi nieodłączny element jego egzystencji. Wyraził też opinię, że świadectwo życia cierpiących sprzyja nawróceniu człowieka ze względu na swoją intensywność i wyrazistość.