Ukłucie w sercu

Śmierć Wisławy Szymborskiej jest wyjątkowo smutna. Nie tylko dlatego, że odeszła kolejna wielka poetka, po takich gigantach polskiej poezji jak Herbert czy Miłosz, i nie napisze już żadnego wiersza. Również ze względu na charakter jej pogrzebu. Jak wiadomo, zażyczyła sobie, by jej pochówek miał świecki charakter. Świecki, a więc nie religijny, a więc bez oficjalnego udziału księdza czy innego duchownego. Wola zmarłej jest rzeczą świętą i bezwzględnie musi być uszanowana, co dla wszystkich jest oczywiste. Smutek jednak zostaje. Jak przejść obojętnie, bez bolesnego ukłucia w sercu, obok niewiary bliźniego? Dlaczego było jej tak daleko do wiary i do Kościoła, że zrezygnowała z religijnego pogrzebu, bo chyba tak należy interpretować jej decyzję. I to mieszkając w Krakowie, gdzie prawie na każdej ulicy jest kościół. Nawet nie próbuję na te pytania odpowiedzieć. Niech teraz, kiedy stanęła już twarzą w twarz ze swoim Stwórcą, sprawy z Bogiem pozostaną jej słodką tajemnicą. Za życia, jak przekonuje Szymon Babuchowski w tekście o zmarłej noblistce, prowadziła dyskretny dialog z Bogiem oraz nie zaprzeczała Jego istnieniu, a raczej wydawała się z Nim zwaśniona (str. 58–59). Jakkolwiek by było, jedno jest pewne – modlitwy „Wieczny odpoczynek” potrzebują również nobliści. W spotkaniu z Bogiem poetycki kunszt nie ma decydującego znaczenia. Obowiązek modlitwy spada na wszystkich chrześcijan, ale miłośnicy poezji powinni go sobie wziąć bardziej do serca. Ostatecznie mają do spłacenia większy dług wdzięczności.