Patron – to słowo wróciło ostatnio do łask. I nie tylko ze względu na określanie w ten sposób kolejnych serialowych bossów narkotykowych imperiów, ale przede wszystkim z powodu tych, którzy finansowo wspierają różne przedsięwzięcia. Pierwotnie to łacińskie słowo oznaczało opiekuna, protektora lub osobę darzoną wielkim szacunkiem.

Od wieków państwa czy miasta otrzymywały opiekunów – świętych, którzy odcisnęli najsilniejsze duchowe piętno na swych ojczyznach. Patronów mają nawet kontynenty. Opiekunami Afryki są Mojżesz Etiopczyk i Cyprian z Kartaginy; Ameryk – Herman i Innocenty z Alaski, Izaak Jogues i Józef z Nazaretu; Antarktydy – Jan Bosko; Australii – Maria MacKillop; Azji – Franciszek Ksawery i Jan Ewangelista, a Starego Kontynentu – Benedykt, Cyryl i Metody, Brygida Szwedzka, Katarzyna ze Sieny oraz Edyta Stein. Oczywiście każdy z kontynentów ma swą „patronalną Matkę Boską”: nad Antarktydą czuwa MB Śnieżna, a Amerykami opiekuje się Madonna z Guadalupe.

Nadawanie patronów poszczególnym krajom argumentowano przede wszystkim historycznie. Spełniało ono funkcję scalającą państwa i nadającą im prestiż (znakomitym przykładem jest pielgrzymka Ottona III na grób św. Wojciecha). W średniowieczu posiadanie relikwii świętego było dla państwa wielką nobilitacją i miało wartość wspólnototwórczą. Uzasadnienia teologiczne wypływają w głównej mierze z wiary w świętych obcowanie.