Szczyt i źródło

Każdy z nas wie, co znaczy „gorąco pragnąć”. To skojarzenie pragnienia z ciepłem, ba – nawet gorącem – jest bardzo adekwatne, bo oddaje reakcję naszego organizmu na pragnienie. Wielkie pragnienie. Pragnienie, które przenika całego człowieka i nie pozwala mu myśleć o niczym innym, jak realizacja tego pragnienia. Fascynują mnie te słowa Jezusa: „Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał. Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełni w królestwie Bożym”. I chociaż cały opis Męki Pańskiej, który słyszymy w Niedzielę Palmową, jest bardzo dramatyczny, w tych słowach o pragnieniu Jezusa jest coś wyróżniającego moment Ostatniej Wieczerzy. Po pierwsze – pytanie: czy Jezus pragnął jej, ponieważ chciał przeżyć moment głębokiego zjednoczenia ze swoimi najbliższymi? Czy może chodziło o to, że już na wieki wieków to pragnienie dotyczyć będzie naszego zjednoczenia z Nim w czasie Eucharystii? Czy ustanawiając ją Jezus zakładał, że już do końca świata pamiątka Jego śmierci będzie szczytem i źródłem życia chrześcijańskiego, jak to podkreśla Kościół w swoim katechizmie? Czy rezygnując z niej z jakichkolwiek powodów rezygnujemy jednocześnie z tego Jezusowego pragnienia? Na kilka dni przed Wielkanocą warto sobie te pytania zadać i zastanowić się nad swoim stosunkiem do Mszy świętej. Czy poza spełnianiem obowiązku widzimy w niej również żywotność naszych chrześcijańskich postaw? Czy „źródło i szczyt” są jednocześnie źródłem i szczytem naszych pragnień? Pragnąć można wielu rzeczy, nie wszystkie pragnienia przynoszą nam prawdziwe poczucie szczęścia, jedno jest jednak pewne: „gorąco pragnąć Eucharystii” oznacza „być zjednoczonym z Jezusem”. Czego i Państwu, i sobie, niezmiennie życzę.