„Nie da się” nie istnieje. Rozmowa o kulisach Symfonii Miłosierdzia

Magdalena Dobrzyniak: Pytać górala o jego wiarę to pewnie faux pas, bo wiara dla górali jest oczywistością. A jednak zapytam. Od kogo się jej uczyłeś?

Jan Mrowca: Od babci i dziadka. Zwłaszcza od dziadka, który prowadził mnie jako chłopca na Kalwarię. Miałem pewnie 5–6 lat, gdy dziadek, który był przewodnikiem kalwaryjskim, zabrał mnie tam po raz pierwszy. To tradycja rodzinna. Jego pradziadek, dziadek i wujek też prowadzili tak zwaną kampanię. Już sto lat temu chodziło się pieszo do Kalwarii Zebrzydowskiej od nas, z Czerwiennego. Ogromną rolę odegrali paulini z mojej ukochanej Bachledówki, gdzie chodziłem od młodości na nabożeństwa. To są podstawy mojej wiary. Oczywiście również wiara rodziców, która była wiarą ludową, prostą, konkretną i wierną w trzymaniu się zasad.

Na takim małym chłopcu misteria kalwaryjskie pewnie robiły ogromne wrażenie…

W tamtych czasach misteria były robione inaczej niż dzisiaj. Teraz misteria są bardziej teatralne, bo technika poszła do przodu, są inne możliwości. Przywiązuje się dużą wagę do charakteryzacji, do strojów, a wtedy były one bardzo proste. Tym jednak, co mnie zawsze fascynowało, była postawa Jezusa, Jego godność. On tam nie był pobitym, znieważonym człowiekiem. Był Królem, który niesie krzyż, ale robi to w sposób majestatyczny. Ten majestat zawsze mnie na Kalwarii uderzał. Pamiętam też głos, spokojny głos osoby odgrywającej rolę Jezusa. To było zupełnie inne niż np. w „Pasji” Mela Gibsona, która jest bardzo naturalistyczna.