Ci cisi

Pwt 26, 16-19

A Pan uzyskał to, że ty będziesz, jak ci zapowiedział, ludem stanowiącym szczególną Jego własność, i będziesz przestrzegał Jego wszystkich poleceń. (Pwt 26, 17)

„Cokolwiek uczynisz ze mną, dziękuję Ci. Jestem gotów na wszystko, przyjmuję wszystko…”. Pamiętam tamto wrażenie, jakie zrobił na mnie urywek modlitwy św. Karola de Foucauld. Pod warstwą słów ukryło się pytanie o granice zawierzenia, o moment zawahania przy słowie „wszystko”. 

Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy przed stu dwudziestu laty brat Karol kreślił kolejne słowa swojej cichej „modlitwy oddania”, w Wiedniu uruchamiano pierwszy raz Prater, słynną dziś karuzelę, w Paryżu otwierano Park Książąt – miejsce, gdzie mecze rozgrywa PSG, a nieco w głąb kontynentu, patrząc od Rio de Janeiro, zakładano – obecnie pięciomilionowe – miasto Belo Horizonte. Można powiedzieć, dwa różne światy (a może tyle światów, ilu ludzi) oraz jedna Ziemia. Kto ją posiądzie? „«Cisi posiądą ziemię», czyli zobaczą wypełnione w swoim życiu obietnice Boże” – przypominał papież Franciszek mniej więcej w połowie tekstu adhortacji o powołaniu do świętości.

Obietnica bycia „szczególną własnością” Boga daje poczucie, które wyrażają cztery słowa: jesteś na właściwym miejscu. Gdy na horyzoncie wyłania się coś niepokojącego, mówimy czasem: „co ma być, to będzie”. Logika św. Karola i wielu, wielu innych ludzi, którzy zaufali, brzmi podobnie, a jednak gruntownie inaczej: Jeśli należysz do Boga, będzie to, co dobre.