W kojącym rytmie

Jl 2, 12-18

Na Syjonie dmijcie w róg, zarządźcie święty post, ogłoście uroczyste zgromadzenie (Jl 2,15)

Który to już - mój, twój, nasz - Wielki Post? Który to raz obiecujemy Bogu i sobie, że tym razem już na pewno będzie przeżyty na sto procent, przemieniający serce i zwracający ku Jezusowi? I któryż to raz skonstatujemy sfrustrowani, że znów się nie udało, że znów wpadamy w te same pułapki fatalnych nawyków, grzechów i słabości, i wciąż wracamy do punktu wyjścia?

Zaraz zaraz… Może wracamy do grzechu, może wciąż pracujemy nad tymi samymi wadami, ale nie wracamy do punktu wyjścia! Chcemy być blisko Jezusa? On jest blisko. Chcemy zmierzyć się z tym, co nas od Niego oddala?

Jest coś kojącego w tym stałym rytmie naszych wspólnotowych i osobistych Wielkich Postów, coś umacniającego w tej jedności wołania: „Zlituj się, Panie, nad ludem Twoim!”. Jest coś wyjątkowego, choć przecież powtarzalnego wciąż i wciąż, w tym uroczystym zwoływaniu się Kościoła na czas pokuty i nawrócenia, w tej świętej mobilizacji ku miłości. To czas najlepszy, odświętny, inny. Czas, kiedy uczymy się kochać jak Bóg i patrzeć na siebie wzajemnie tak, jak On na nas patrzy.

Możemy czuć się zmęczeni powtarzającymi się upadkami i własną niewiernością. Ale Bóg,  litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu i bogaty w łaskę, nigdy nie zmęczy się wybaczaniem. Dlatego dmijmy w róg i zarządźmy święty post. Pan płonie miłością do nas.