Katedra nie panteon. Odnowiona świątynia w ateistycznej stolicy Niemiec

Dzisiejsze wnętrze świątyni ma niewiele wspólnego z utrwalonym na fotografiach sprzed II wojny. Choćby tych z 18 maja 1935 r., wykonanych podczas uroczystości żałobnych po śmierci Józefa Piłsudskiego, zorganizowanych przez polską ambasadę. Nie tylko dlatego, że od dawna nie żyją ich uczestnicy. Ściany kościoła widoczne na zdjęciach są pełne zdobień, a na posadzce stoją tradycyjne kościelne ławki. Dziś ascetyczna biel murów, odnowionych według pomysłu architekta Petera Sichaua i artysty Leo Zogmayera, wprowadza w rozległą jasną przestrzeń, w której wyraźniej można zobaczyć cienie w naszych duszach. Jakby z tego wnętrza wymieciono całą jego historię, by każdy z przychodzących mógł stanąć przed Bogiem ze swoją własną. Tyle że przez dłuższy moment trudno się zorientować, gdzie znajduje się Najświętszy Sakrament. Zagadnięty o to ksiądz proboszcz przyznaje, że trzeba będzie wrócić do wyróżnienia tego miejsca czerwonym światłem. A jednak wbrew narzekaniom Kevina Gensheimera na łamach „Berliner Zeitung”, że nowy projekt został pozbawiony katolickiego wyrazu, podczas wędrówki po kościele widzieliśmy wielu, których jego atmosfera skłania do modlitwy przed tabernakulum i figurami Matki Bożej.