Józef Baran: Najważniejsze, żeby zachować w sobie dziecko

Barbara Gruszka-Zych: Czy dla poety każdy kolega po piórze stanowi konkurencję?

Józef Baran: Szczególnie w Krakowie rzuca się w oczy to, o czym pisał Jan Rybowicz: poeta, widząc innego poetę, przechodzi na drugą stronę ulicy. Dzieje się tak dlatego, że poeci nie mają tak wielkiej publiczności jak np. piosenkarze, dlatego walczą o każdą piędź ziemi, o panowanie, o miejsce na podium. Poza tym poetów jest bardzo dużo, bo tak wielu ma przekonanie, że potrafi pisać wiersze, bez przecinków, bez kropek, że takie to niby proste.

A jednak widząc mnie, nie przeszedłeś na drugą stronę ulicy. W ramach nie tylko koleżeńskich pochwał – bardzo mi się spodobał Twój wiersz o tym, że stałeś się astronautą i masz szansę polecieć na Księżyc.

Każdego z nas nieuchronnie czeka zbliżająca się podróż w kosmos. Mam nadzieję, że nasze życie nie kończy się tu, na ziemi, tylko że polecę gdzieś dalej. Napisałem to żartobliwe, by pokazać, jak niezbędny jest dystans do śmierci i starości. Wielokrotnie na różnych etapach życia myślałem o odchodzeniu, tym bardziej że 23 lata temu miałem nowotwór złośliwy jelita, a po jakimś czasie chłoniaka. Wtedy poczułem, jak kruche jest życie. Zwykle ludzie zdają sobie sprawę z przemijalności, kiedy idą na pogrzeb. Ale niedługo potem zapraszają ich na wesele, a wtedy natychmiast zapominają o sprawach ostatecznych. Jednak każdy poeta stara się pamiętać, że życie ma kres.