Zosia i Maciek – protestantka i katolik. Ich przyjaźń lubi różnice

Magdalena Dobrzyniak: Jak się poznaliście?

Maciek: Na studiach. Trwała pandemia, wszystkie zajęcia odbywały się online. Trafiliśmy do małej grupy ćwiczeniowej ze wstępu do filozofii. Zosia często zabierała głos, a ja miałem w głowie: „Wow, jakie to jest fajne!”. Jakoś tak pozytywnie mnie poruszała, myślałem sobie, że musi być fajną osobą. Napisałem kiedyś do niej z pytaniem, czy czytała „Jeżycjadę”, bo bardzo mi się kojarzyła z tą serią. Zaczęły się rozmowy i wyszło, że mamy podobne podejście do filozofii. Potem uzbierała się taka grupa, jak Niebieskie Kalosze – kilka osób z filozofii na spotkaniach filmowych. No i w końcu chrześcijaństwo. Do dziś pamiętam, jak w Galerii Krakowskiej pisałem do Zosi na Messengerze.

Zosia: Szybko złapaliśmy kontakt. Jeszcze w liceum chodziłam na spotkania Koła Filozoficznego UJ, które poruszały we mnie ważne struny w myśleniu nad swoim życiem i nad chrześcijaństwem, w którym się wychowałam i które przez uczestników tych spotkań, przez czytane wówczas teksty, zostało zakwestionowane. Dla mnie to był intensywny czas dopuszczania do siebie różnych wątpliwości, myślenia i zadawania pytań. Z tego miejsca trafiłam na filozofię i tam spotkałam Maćka, który ma podobną wrażliwość, refleksję ukierunkowaną na życie. Nagrywaliśmy sobie na telefonie długie głosówki, potem zaczęliśmy się spotykać. Teraz nasza przyjaźń jest dla mnie naturalna jak powietrze. W takim dobrym sensie. Albo jak powrót do domu. W tej relacji naprawdę się współtworzymy i zawsze mi się wydawało, że znamy się bardzo długo.