Dziś

Hbr 3,7-14 

Zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co zwie się «dziś» Hbr 3, 14

Kiedy zaczyna się starość? – zapytano ojca Joachima Badeniego. Odpowiedział, że wówczas, gdy zaczynamy żyć tym, co wydarzyło się w przeszłości. Możemy to czynić albo nucąc pod nosem mantrę „kiedyś były jakoś lepiej”, albo wchodząc w chlipanie w rękaw, samooskarżenie i rozdrapywanie ran. „Nieustannie na coś czekamy albo odkurzamy wspomnienia z przeszłości – podpowiadał dominikanin - A Bóg jest tu i teraz. Przed kilkudziesięciu laty byłem duszpasterzem, ale dziś mnie to w ogóle nie interesuje…” ‒ wspominał 92-latek o oczach młodzieniaszka – „A co Ojca interesuje, za pozwoleniem?”. „To, co tu i teraz. Nie wiem, skąd się bierze taka właściwość, zapewne z Ducha Świętego, z doświadczeń w ruchu Odnowy w Duchu Świętym. Bo moja mentalność, typowo charyzmatyczna karze mi zwracać się przede wszystkim ku temu, co jest, a nie ku temu, co było”. 

Bardzo dotyka mnie to, że w Pawłowej wyliczance z Listu do Rzymian („Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej?”) Apostoł Narodów wspomina: „ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe”, ale… nie wymienia przeszłości. Od Chrystusa – przypomina mieszkańcom Wiecznego Miasta, nie może nas odłączyć ani teraźniejszość, ani przyszłość. Czy Paweł chciał przez to powiedzieć, że nasze rozdrapywanie ran, skupianie się na życiowych upadkach, grzechach (za które przecież zapłacił swą krwią Chrystus!), może skutecznie odciąć nas od strumienia łaski? 

To stara sztuczka z piekła rodem - koncentrowanie nas na wydarzeniach z przeszłości jedynie po to, by wzbudzić w nas poczucie winy i odciągnąć uwagę od tego co „tu i teraz”. Od tego „co zwie się «dziś»”.