Puls Kościoła, czyli o czym mówią i o czym nie mówią statystyki

Na co dzień spotykam żywy, dynamiczny Kościół. Nie jest to jednak rzeczywistość, która trafia na pierwsze strony gazet. Raczej pokorne, ale pełne pasji realizowanie zasadniczej misji – „idźcie, czyńcie uczniów”, często ukryte przed kamerami i światłami reflektorów. Taki „okres zwykły w ciągu roku”, który czekający na fajerwerki odbiorcy mediów zwyczajnie lekceważą. A to tu właśnie pulsuje życie Kościoła! By opisać to zjawisko, sięgnąłem do kalendarza Google, by przypomnieć sobie plan jednego z tygodni ubiegłego roku. Poniedziałkowy wieczór – Katowice-Giszowiec. Kilkadziesiąt młodych osób z ogromną pasją oddaje chwałę Najwyższemu. Wtorek – Zabrze, Seminarium Odnowy Wiary. Spora salka parafialna pełna ludzi, którzy słuchają opowieści o miłości nie z tej ziemi. Środa – Chełm Śląski. Kurs Alpha – kolejne kilkadziesiąt osób rozważających przy stołach, czym jest modlitwa. Od piątku do niedzieli – rekolekcje dla wspólnoty Ogień Boży z Trójwsi (od lat ci górale zachwycają mnie uległością wobec natchnień Ducha Świętego). I tak tydzień po tygodniu. Myślę, że trzeba mieć naprawdę złą wolę, by określić Kościół jako martwy. Dzień w dzień tysiące ludzi spotykają się, by oddawać chwałę Bogu, formować się, czytać słowo, adorować Najświętszy Sakrament. To, jak zaśpiewałby Tomek Budzyński, „niewidzialna armia”. Z takim Kościołem spotykam się nieustannie.