Papież płakał. Jak ogłoszono dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny 

Dobiegał końca rok 1854. Po kilku deszczowych dniach w piątek 8 grudnia nad Rzymem wzeszło jaskrawe słońce. Od samego rana do bogato przystrojonej bazyliki św. Piotra ciągnęły tłumy ludzi. W samej świątyni honorowe trybuny zapełniły się gośćmi. Byli wśród nich księżna saska, korpus dyplomatyczny i oficerowie wojska francuskiego.

O godzinie ósmej z kaplicy Sykstyńskiej wyruszyła procesja. Długi sznur duchownych różnych funkcji, stopni i obrządków poprzedzał idącego pod baldachimem Piusa IX.

Gdy papież zasiadł na tronie w bazylice, dziekan Kolegium Kardynałów kard. Vincenzo Macchi, w obecności tłumu wiernych, a także 54 kardynałów oraz 140 arcybiskupów i biskupów, zwrócił się do papieża z prośbą o ogłoszenie dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Panny Bogarodzicy, który, jak się wyraził, „sprawi radość w niebie, a najwyższe uniesienie na ziemi”. Gdy, zgodnie z protokołem, papież wyraził zgodę, w bazylice rozbrzmiał potężny śpiew hymnu Veni Creator. Następnie Ojciec Święty, siedząc na tronie, z tiarą na głowie, odczytał dekret dogmatyczny. Jego kluczowy fragment brzmi: „Ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć”.