Łał!

Stany skoków adrenaliny, „górnego C” jak twierdzi psychologia, trzeba później w naturze wyrównać, a im wyżej się podskoczy, tym boleśniejszy zaliczy upadek. Identycznie jest w życiu duchowym. Wielcy charyzmatycy (Teresa z Avili czy Jan od Krzyża) zachęcali, by nie szukać podobnych doznań! „Nie twórzmy sobie w życiu duchowym dodatkowych emocjonalnych muld, bo wówczas zaliczymy bolesne lądowanie” - podpowiada siostra Bogna Młynarz. 

Gdy czekający na „magiczne święta” świat powtarza, woła jak w mantrze „Wow!”, myślę o ukrytym Bogu. O Jezusie, który wspomniał o „zamkniętej izdebce” jako centrum duchowego życia. Co działo się z Nim przez trzydzieści lat? Siedział w Nazarecie: ukryty, nieznany, nienarzucający się, niewybiegający przed szereg. Przebywał z Ojcem, nasiąkał Jego obecnością, słuchał tego, w jaki sposób ma objawiać Jego chwałę „przechodząc dobrze czyniąc i uwalniając wszystkich, którzy byli pod władzą diabla”. Trzydzieści lat w ukryciu i „jedynie” trzy lata publicznej misji. A my – niecierpliwili – tak bardzo chcielibyśmy odwrócić te proporcje! 

Ukryte życie było przecież największym pragnieniem Karola de Foucauld. Chciał żyć tajemnicą Nazaretu i postanowił żyć jak Jezus: schowany przed wzrokiem ciekawskich, służąc najbardziej odrzuconym. „Nie chcę przejechać przez moje życie w pierwszej klasie, podczas gdy Ten, którego kocham przebył je w ostatniej” – notował. W Nazarecie przebierał się w proste robocze ubranie, podając się za służącego. Obserwujące go dyskretnie siostry zakonne widziały że cały dzień spędzał na modlitwie w małej kapliczce klasztoru. Domyślająca się jego przeszłości przeorysza podjęła ryzyko i zatrudniła go jako ogrodnika. Karol spał na deskach, pod głowę podkładając kamień, a mimo to pisał: „czuję się jak „pączek w maśle”. 

Wielokrotnie przywoływałem genialną intuicję „Pieśni duchowej” Jana od Krzyża: „Nawet jeśli dusza doświadczałaby nadprzyrodzonego obcowania czy też poznania, to nie powinna przyjmować tego, co doznaje, za posiadanie, czy też jasne i istotowe poznanie Boga. Nie oznacza to również, że ma Boga więcej, lub że jest w Bogu bardziej, nawet gdyby tak miało być. A gdyby nawet wszystkich tych zmysłowych i duchowych łask zabrakło, a dusza pogrążyłaby się w oschłości, w mroku i osamotnieniu, nie powinna przez to sądzić, że wówczas bardziej jej Boga brakuje”. 

Przedziwne w chrześcijaństwie jest to, że będąc w miejscu ukrytym wywieramy ogromny wpływ na otaczającą nas rzeczywistość.