Wszyscy jesteśmy grzesznikami. Kościół kalek, ślepców, trędowatych

Magdalena Dobrzyniak: Wszyscy jesteśmy grzesznikami. To doświadczenie dotyczy każdego, nie tylko osób z ostatnich ławek. Kogo właściwie w nich widzisz?

o. Tomasz Franc OP: To prawda. Wszyscy jesteśmy grzesznikami i trudno to zakwestionować, o ile jesteśmy szczerzy wobec samych siebie. Czasem tę grzeszność usiłujemy ukryć pod jakimś narcystycznym umiłowaniem siebie samego czy po prostu zwykłą pychą, czasem jej zaprzeczamy. Ewangelia jest zresztą pełna przykładów pewnej dwoistości: kiedy jest mowa o faryzeuszach, o hipokrytach czy o grobach pobielanych. Każdy z nas w pewnym momencie życia jest takim grobem pobielanym, czasem tylko o tym zapomina. W ostatnich ławkach natomiast znajdują się ludzie cierpiący z powodu własnej grzeszności, czyli tacy, którzy przyjmują ją z pokorą, świadomi własnego grzechu, ułomności. Pokora sprawia, że zajmują ostatnie miejsce. Cierpią z powodu własnej grzeszności, ale żywe jest w nich także doświadczenie Bożego miłosierdzia. Patrzą więc jednocześnie w dwa serca: swoje własne i w miłosierne serce Jezusa. Myślę jednak, że często w tej ostatniej ławce są także, niestety, ludzie przygnieceni grzechem. Tacy, którzy swoją grzeszność potraktowali – powiem wprost – zbyt poważnie. Zbyt surowo, zbyt sztywno, zbyt okrutnie. Grzech zaćmił im oczy do tego stopnia, że nie są w stanie zobaczyć tego, co jest istotą doświadczenia ludzkiej grzeszności, czyli Bożego miłosierdzia. 

Chcesz więc powiedzieć, że w świątyni znajdują się wyłącznie grzesznicy; różnica polega na tym, że jedni przeżywają swoją grzeszność jako coś zwyczajnego, a innych boli ona bardziej?

Najtrafniej mówią o tym słowa, którymi modlimy się w liturgii godzin: „Jezu, otoczony rzeszą kalek, ślepców, trędowatych, ciał niemocą naznaczonych, dusz błądzących po bezdrożach; Jezu, któryś miał przyjaciół wśród celników, jawnogrzesznic, któryś szukał pogardzonych, zeszpeconych plamą winy”. To modlitwa, która od początku życia zakonnego robiła na mnie wielkie wrażenie. Odmawiając ją, trochę z żartem, ale i z powagą, bracia rozglądają się czasem, patrząc wokół siebie i na siebie. Jeśli jednak wnikliwie patrzymy, wypowiadając te słowa, w głąb samych siebie, odsłania się przed nami tajemnica Bożego miłosierdzia i obraz Kościoła, a więc ludzi ułomnych, słabych, pokiereszowanych, którzy otaczają Jezusa. To On jest w centrum doświadczenia grzechu. Do Niego zwracamy się z naszą grzesznością, choć nie zawsze potrafimy odnaleźć tę drogę. W tym kontekście najsilniej przemawiają do mnie słowa o duszach błądzących po bezdrożach. Myślę sobie, że w naszej ostatniej ławce można nawet spotkać ludzi, którzy siedzą tyłem do ołtarza, są zanurzeni w odmętach grzeszności, błądzą po bezdrożach i nie potrafią skierować wzroku na Tego, który jest źródłem miłosierdzia. Najważniejsze jednak, że przychodzą.

ZOBACZ wszystkie odcinki naszego cyklu