Pieniądze a życie duchowe

Jk 5, 1-6

Fragmentów na ten temat jest wiele, zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie. Wniosek jest stąd jeden, to w jaki sposób traktujemy pieniądz i jaki mamy do niego stosunek mówi wiele o stanie naszego ducha. W Starym Testamencie widzimy jasną zachętę do uwielbienia Boga swoimi pieniędzmi. W Księdze Przysłów czytamy „Czcij Pana [ofiarą] z twego mienia i pierwocinami całego dochodu” (Prz 3, 9), a u proroka Malachiasza: „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu”. W Nowym Testamencie widzimy fascynującą historię spotkania setnika Korneliusza z Piotrem, która doprowadziła do zstąpienia Ducha Świętego na pogan. W tle całej tej duchowej sytuacji stoi rozmowa Anioła z Korneliuszem, w której posłaniec Boży mówi do niego: „Modlitwy twoje i jałmużny stały się ofiarą, która przypomniała ciebie Bogu” (Dz 10, 4). Hojność i ofiarność Korneliusza stały się przyjemną Bogu ofiarą, która przyniosła działanie Bożego Ducha na ziemię. Nie ma więc wątpliwości, że nasz stosunek do pieniądza i hojność bądź jej brak mogą mieć wpływ na nasze duchowe życie. Jak zatem wierzący katolik powinien odnosić się do pieniądza, aby Bóg był uwielbiony w Jego życiu? Za każdym razem, gdy myślę o odpowiedzi na to pytanie wracam do słów św. Grzegorza Wielkiego, który w jednym ze swych kazań uporządkował tę kwestie.

Święty mówił tak: „Chciałbym was zachęcić do porzucenia wszystkiego, ale nie śmiem. Jeśli przeto nie możecie opuścić wszystkich spraw tego świata, zatrzymajcie je tak, aby one was na świecie nie zatrzymywały, abyście dobra ziemskie posiadali, a nie byli przez nie posiadani; aby wszystko, co wasze, poddane było duchowi, nie zaś, by on, skrępowany miłością do świata, stał się podległych sobie spraw zupełnym niewolnikiem. Niech przeto dobra doczesne będą używane, wieczne - upragnione. Dobra ziemskie niech będą usługującymi w drodze, wieczne - upragnionymi u celu. Cokolwiek dzieje się na tym świecie, niech będzie uznawane za drugorzędne”. Święty Grzegorz zdaje się przekazać prostą wskazówkę: miej tyle, ile pomaga Ci być skupionym na Bogu i rzeczach duchowych, na twoim wiecznym celu. Jeśli coś przeszkadza Ci w tym, przemyśl co zrobić, aby to co doczesne nie zajmowało miejsca w Twoim sercu, które należne jest tylko Jemu.