Mumia, która miała być relikwią. 100 lat temu zabalsamowano i wystawiono na widok publiczny ciało Lenina

Idea zachowania ciała Lenina jako „świętych relikwii” pojawiła się natychmiast po jego śmierci w styczniu 1924 r. Chorował, od kiedy Feiga Kaplan, lewicowa aktywistka pochodzenia żydowskiego, postrzeliła go 30 sierpnia 1918 r. Ostatnie dwa lata spędził w sanatorium w Gorki, skąd mógł jedynie obserwować, jak Stalin stopniowo przejmuje władzę w partii oraz państwie. Lenin chciał być pochowany w grobowcu matki w Piotrogrodzie, zabiegała o to jego żona Nadieżda Krupska. Przeciwko mumifikacji jego ciała protestowali starzy bolszewicy, uznając pomysł za profanację nie tylko doczesnych szczątków wodza, ale także idei rewolucji. Jednak decydujący głos w tej sprawie miał Stalin. Były kleryk prawosławnego seminarium w Tyfilisie doskonale rozumiał potrzebę stworzenia świeckich relikwii, wystawionych na widok publiczny, jak w przypadku największych rosyjskich świętych: Sergiusza z Radoneża czy Serafina z Sarowa.