Pokarm ocalenia 

Wj 16, 2-4. 12-15

To jest chleb, który daje wam Pan na pokarm (Wj 16, 15b)

Złaknieni na tak wielu poziomach naszego kruchego istnienia. Wciąż powracające poczucie nienasycenia strwożonego serca, które pyta, czy warte jest głębokiej, czułej troski i wspierającej obecności? Bogactwo smaków uczty, którą zastawił pierwszy zachwyt, zbyt często pozostaje bolesnym wspomnieniem, gdy pojawia się obawa, że zabraknie pożywienia na każdą kolejną chwilę codzienności. Kiedy wyzwala nas Miłość, po czasie euforii, może napłynąć zimny prąd obaw. W głębi szczęścia rodzącej się więzi często pojawia się zjawa niepokoju. Czy to doświadczenie nowej drogi przez pustynię życia - u boku Żarliwej Wybawiającej Troski - nie okaże się ulotnym, chwilowym amokiem? Ten gwałtowny lęk potrafi przemawiać nawet językiem oskarżeń, w którym szamocze się obawa przed porzuceniem (Wj 16, 1-3). Jak bronić się przed tym paraliżującym lękiem? Jak nie dać się zagarnąć chwilom nienasycenia i obawom przez zagłodzeniem z braku miłości? Manna - chleb codzienności. Cóż to takiego? (Wj 16, 15) To pytanie czeka na odpowiedź, która może się zrodzić w specyfice każdej relacji. Zarówno tej z Bogiem jak i pomiędzy ludźmi spragnionymi ocalenia ich miłości przed niszczącym lękiem, jaki rodzi nienasycenie.