Czy nasze działania są zakorzenione w Chrystusie?

J 15,1-8

Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was.

Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, o ile nie trwa w winnym krzewie, tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie.

Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie.

Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poprosicie, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni.

Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami”.

Beze Mnie nic nie możecie uczynić. (J 15,5b)

Sezon w pełni, a wakacyjny kalendarz wydarzeń organizowanych przez parafie, wspólnoty i zgromadzenia zakonne zdumiewa różnorodnością. Oazy, obozy, festiwale, pielgrzymki i rekolekcje przyciągają setki, a czasem nawet tysiące uczestników. Zresztą w ciągu roku szkolnego wcale nie jest gorzej. Jesteśmy autentycznie duszpastersko zaangażowani.

Jednak w tym wirze aktywności powinniśmy nieustannie pytać siebie: czy nasze działania są zakorzenione w Chrystusie, czy może stajemy się ofiarami duszpasterskiego aktywizmu? To fundamentalne pytanie o nadrzędny cel naszych działań. Czy działam, bo czuję, że muszę coś robić, czy może służę, aby wspierać wzrost tych, do których zostałem posłany?