Wielkie zasługi

Przyznajmy: to poziom, na którym niewielu Go oczekuje. Perspektywa rzemyka sandałów. „Nasze działania, modlitwy są bardzo nieudolne, być może dlatego, że za bardzo je komplikujemy? – powiedział mi niedawno o. Sławomir Badyna, przeor benedyktynów w Biskupowie - Joachim Badenii napisał książkę «Prosta modlitwa». Najgłębszym objawieniem Ojca są słowa «Bóg jest miłością», a im bardziej coś jest proste, tym bardziej jest Boże”.

Wielkim niebezpieczeństwem przy wdrapywaniu się po „szczeblach duchowej drabiny” jest sprawdzanie, jak wysoko już się wspięliśmy. „Nie może być mowy o żadnym bilansie osiągnięć. Należy zawsze uważać, że znajdujemy się dopiero na pierwszym stopniu” – nauczał o. Aleksander Mień.

„Pewien chrześcijanin otrzymał łaskę zjednoczenia się z Bogiem. Wiadomość wywołała poruszenie, część osób chciała go zobaczyć. «I jak się czujesz?» – zapytano. «Tak nędznie, jak nigdy dotąd» – czytam w „Hewel” o. Krzysztofa Pałysa – Pycha to szukanie pełni w sobie. Nasza kultura rozumie człowieka jako kogoś, kto wciąż gromadzi i narasta. Jezus natomiast mówi o innej konstrukcji ludzkiego «ja». Ma on polegać na umniejszaniu”.

Jan z Avila w liście do Teresy Wielkiej (nazywała go w swych pismach „mistrzem”) radził jej nie lekceważyć, ale tym bardziej nie kanonizować łask mistycznych: „Te rzeczy nie zostają dane ze względu na zasługi, ani dlatego, że ktoś jest silniejszy od innych, a przeciwnie, niekiedy właśnie dlatego, że jest słabszy; a ponieważ nie czynią one nikogo bardziej świętym, nie zawsze zostają udzielone tym najbardziej świętym”. 

Porozmawiali jak doktor Kościoła z doktorem Kościoła, choć wówczas nie mieli bladego pojęcia o tym, że oboje zostaną włączeni do tego elitarnego grona. Czy możemy się dziwić, że słowa te stały się dewizą, którą Teresa powtarzała aż do śmierci?