Jak wiadomo, Sejm przyjął do dalszych prac wszystkie cztery projekty aborcyjne, z których ani jeden, z punktu widzenia ludzkiego prawa do życia, nie jest do przyjęcia. W tym kontekście słyszę często, że gdyby poprzednia władza nie „zaostrzała” prawa dotyczącego aborcji, to nie byłoby tego dążenia do jego „liberalizacji”. Bo trzeba było nie ruszać „kompromisu aborcyjnego”; teraz zaś wahadło odbije w drugą stronę, tratatata.

Pozwolę sobie zakwestionować tezę, jakoby pozostawienie prawa na wcześniejszym poziomie zagwarantowałoby pokój społeczny i pozostanie przy rzeczonym „kompromisie aborcyjnym”. A guzik. Nigdy nie ustało dążenie drugiej strony do poszerzenia w Polsce swobody dokonywania aborcji. Nie udało się to, ponieważ się po prostu nie dało – konstytucja na to nie pozwala. Trybunał Konstytucyjny, jakikolwiek by był, musiałby to przyznać. Dlatego nie uda się i teraz, chyba że dojdzie do złamania prawa, tak jak doszło już w innych dziedzinach.

To jedno. A drugie, że Polska ze swoim prawem chroniącym ludzkie życie (pamiętajmy, że wciąż chroni) jest jak trzeźwy na libacji alkoholowej. Pijani uczestnicy takich imprez bardzo nie lubią takich ludzi. To dla nich wyrzut sumienia i wskazanie, że można inaczej. Dlatego pijane krwią wpływowe państwa nam nie odpuszczą. Dla nich to nie do pojęcia, żeby ktokolwiek w środku Europy śmiał nie tylko pozostawać w aborcyjnej stagnacji, ale wręcz iść w przeciwnym niż one kierunku. Znaczące, że rząd francuski we wstępie do ustawy wprowadzającej aborcję do konstytucji oznajmił, że Francja robi to w odpowiedzi na decyzję Sądu Najwyższego USA, znoszącą federalne prawo do aborcji. A przy tym wyraził ubolewanie, że „w wielu krajach, również w Europie, istnieją nurty opinii próbujące za wszelką cenę utrudniać kobietom swobodę przerywania ciąży”. To oczywiście o nas. A już bezpośrednio do nas zwrócił się Parlament Europejski, wzywając Polskę do uchylenia prawa ograniczającego aborcję. Pozostałym zaś krajom zalecił wprowadzenie pełnej niekaralności aborcji.

DODANE 23.04.2024

Bp Artur Ważny: Rutyna i formalizm już nie działają

Przypominamy rozmowę Franciszka Kucharczaka z bp. Arturem Ważnym o ewangelizacji dzisiaj i zarzutach „protestantyzacji”. 

I teraz pytanie: dlaczego w krajach, gdzie wolno dzieci poczęte zabijać wedle kaprysu, „wahadło” jakoś nie wraca na stronę pro-life? Dlaczego, choć dawno już przebiło ścianę, wychyla się jeszcze bardziej w stronę zabijania? Odpowiedź: bo nie ma sprzeciwu. Podczas gdy tam bożek Moloch dąży do zabetonowania swojego „prawa” do pożerania dzieci, u nas próbuje dopiero wyszarpać dla siebie chociaż niektóre maleństwa. Nie dajmy więc sobie wmówić, że w Polsce prawo „za bardzo” dziś chroni życie i że to „daje paliwo” zwolennikom opcji przeciwnej. Zło nigdy nie nasyci się nieprawością. Jeśli nikt nie stawia mu tamy, ono ogarnie kolejne obszary i pójdzie dalej. Nie zadowoli się jakimiś „kompromisami”. Naszym zadaniem jest więc pozostać trzeźwymi, choćby wszyscy inni wpadli w delirium. Tu chodzi o ludzkie życie, i to nie tylko doczesne.

KRÓTKO:

Kolejne „otwarcie”

Belgia dojrzewa do dalszego poszerzania oferty eutanazyjnej. Jak informuje portal Vatican News, pojawił się tam projekt eutanazji dla „ludzi zmęczonych życiem”.

Inicjatorem pomysłu stworzenia nowej kategorii uprawnionych do rozstania się z życiem jest Luc Van Gorp, prezes jednego z funduszy ubezpieczeń, dążącego do zapewnienia każdemu godnej opieki zdrowotnej. Dyskusja na ten temat rozgorzała już w tamtejszej prasie. Przeważa oczywiście opcja „za”. Van Gorp stwierdził, że „ci, którzy są zmęczeni życiem, powinni mieć możliwość spełnienia swojego pragnienia o końcu życia”. Wskazał na „kwestię starzenia się społeczeństwa”, stwierdzając, że „nie można przedłużać życia tych, którzy sami już tego nie chcą, bo chodzi o budżet i kosztuje to rząd duże pieniądze”. Zauważył też, że w coraz starszych społeczeństwach Europy jest to narastający problem, przejawiający się m.in. w braku personelu do opieki nad ludźmi starymi. Trzeba przyznać, że pan prezes ujmuje rzecz dość jasno: szkoda kasy na ludzi starych (czytaj: bezproduktywnych, niepotrzebnych), więc trzeba ich uśmiercić.

Teoretycznie chodzi o dobrowolność, o możliwość skorzystania z prawa do śmierci, ale w praktyce każdy co bardziej wrażliwy starszy Belg zrozumie, że społeczeństwo już go nie chce, i wyciągnie wnioski. Krótko mówiąc: projekt przewiduje uśmiercanie tych, którym się żyć odechciało, a państwo zrobi wszystko, żeby takich ludzi było jak najwięcej.