Otaczać modlitwą i ufać, że wróci

Rozmowa to podstawa pielęgnowania relacji z dzieckiem i rozwiązywania problemów wychowawczych, również takich jak prośba o wypisanie z lekcji religii. Dialog pozwoli zrozumieć motywy dziecka i odpowiednio zareagować. W takiej sytuacji próbowałabym przekazać dziecku, że uczęszczanie na religię to też dawanie świadectwa o swojej wierze, przypomnienie o tym, że wszyscy w Kościele mamy być apostołami. Ten przedmiot szkolny służy zdobywaniu i pogłębianiu wiedzy oraz jest częścią przygotowania do świadomego przyjmowania sakramentów. Uczestnictwo w nim skłania również do dyskusji na ważne tematy, m.in. z dziedziny moralności. Zdaję sobie sprawę, że to może być niewystarczająco przekonujące dla dziecka, które chce podążać za modnymi trendami panującymi wśród rówieśników. Dlatego podwaliną do powyższych argumentów jest wychowanie w wierze w domu, a przede wszystkim świadectwo życia rodziców. Może być tak, że dziecko chce zrezygnować z religii, ponieważ jest ona na pierwszych godzinach lekcyjnych i wolałoby dłużej pospać. Wówczas mamy pole do rozmowy o lenistwie jako zagrożeniu dla kondycji psychofizycznej i duchowej człowieka w sposób adekwatny do wieku. Odrębną przyczyną chęci rezygnacji może być konflikt z katechetą lub nieciekawie prowadzone lekcje. Możemy wówczas porozmawiać z nauczycielem i wspólnie szukać rozwiązań. Poważną sytuacją, zwłaszcza u starszego dziecka, np. ucznia liceum, jest rezygnacja z zajęć z powodu kryzysu wiary. Zdarzają się nawet odejścia od Kościoła. Dla wierzących rodziców to bardzo trudne, razem mężem doświadczamy tego. Uważam, że uczestniczenie we Mszy św. i katechezie z przymusu przyniosłoby efekt wzmożonej niechęci. Byłoby życiem w kłamstwie, a nawet mogłoby prowadzić do świętokradztwa. My, rodzice dziecka, które dystansuje się od Kościoła, powinniśmy otaczać je modlitwą i miłością i ufać, że kiedyś nawiąże prawdziwą, głęboką relację z Bogiem.•