Afryka Subsaharyjska epicentrum islamskiego ekstremizmu

Liczba osób dołączających do grup ekstremistycznych z powodów religijnych spadła o 57 proc. Z kolei, w porównaniu z ostatnim raportem z 2017 r,, obecnie 92 proc. nowych rekrutów dołączyło w celu uzyskania lepszych środków do życia.

Raport wskazuje, iż na życie wielu Afrykanów poważnie wpłynęła pandemia COVID-19, wysoka inflacja i zmiany klimatyczne. Wywiady na potrzeby raportu przeprowadzono z prawie 2200 osobami w Burkina Faso, Kamerunie, Czadzie, Mali, Nigrze, Nigerii, Somalii i Sudanie.

Według raportu ponad 1000 rozmówców to byli członkowie grup ekstremistycznych, zarówno ochotnicy, jak i  przymusowi rekruci.

Osoby, z którymi przeprowadzono wywiady, pochodziły z różnych grup ekstremistycznych: z Boko Haram w Nigerii, Al Szabab w Somalii, która przysięga wierność Al-Kaidzie, oraz z grup w Afryce Zachodniej, jak Jama'at Nusrat al-Islam wal Muslimeen, sprzymierzonych z tzw. Państwem Islamskim.

Od 2017 roku w krajach Afryki udokumentowano co najmniej 4155 ataków, mających związek z grupami ekstremistycznymi. Liczba ofiar śmiertelnych tych ataków to ponad 18 tys. osób.

Największa ilość ofiar śmiertelnych przypada na Somalię, gdzie od ponad dekady rząd prowadzi działania przeciw ekstremistycznej Al-Szabab.

W Afryce Zachodniej, Państwo Islamskie zyskuje na wpływach, wykorzystując pieniądze do przyciągania zubożałych społeczności.

Z kolei ci, którzy opuścili grupy ekstremistyczne, jako główne powody odejścia wymieniali niespełnione oczekiwania, w szczególności brak trwałych korzyści finansowych i brak zaufania do przywódców.

Badania wykazują, że ci, którzy decydują się na wycofanie się z grup ekstremistycznych, są mniej skłonni do ponownego przyłączenia się i rekrutacji innych.

Raport podkreśla rolę społeczności lokalnych "we wspieraniu zrównoważonych ścieżek wyjścia z brutalnego ekstremizmu, wraz z programami amnestii rządów krajowych”, zaleca programy opieki nad dziećmi, edukację i poprawę jakości życia, celem zniechęcenia ludzi do dobrowolnego przyłączania się do grup ekstremistycznych z pobudek ekonomicznych.

Wskazano również na potrzebę inwestycji w programy rehabilitacyjne i reintegracyjne oparte na lokalnej społeczności.