Moralność Żaby

Młodzież próbuje wprawdzie myśleć i działać samodzielnie, jednak działania te odnoszą skutek jedynie wtedy, gdy zgadzają się z Borejkowską moralnością. Żaba przypomina: prawdziwą mądrość posiedli tylko najstarsi.

W powieści pojawia się także nowy typ rodziny: niezamożnych intelektualistów, którym nie powiodło się w życiu. Skonfrontowani z Borejkowską wizją życia – przegrywają. Szybko okazuje się, iż dawno już zastygli w swych przyzwyczajeniach, żalach i wspomnieniach doznanych porażek. Nieprzyjemnie prawdziwe wydają się opisy domu, w którym rodzice roztrząsają swe smutki za zamkniętymi drzwiami, zaś dzieci, pozostawione samym sobie, muszą przygotowywać sobie posiłki i rozwiązywać prawdziwe problemy. Uratować tę rodzinę mogą tylko Borejkowie, których zaletą jest niewątpliwie świetny kontakt z własnymi dziećmi i wnukami.

Jednak w „Żabie” wszyscy próbują kontrolować wszystkich. Ten, kto popełnił błąd, nie ma wyjścia – jeśli sam się nie nawróci, inni nie dadzą mu spokoju. Dominacja i stawianie drugiej osoby przed faktem dokonanym stają się nawet receptą na szczęśliwą miłość! Całe szczęście, że w tym może zbyt dorosłym i uporządkowanym świecie pojawia się... Piotruś Pan, który przywraca równowagę. Piotruś, syn Anieli i Bernarda, to wesoły, nieco nadpobudliwy wyrostek, dzięki któremu uporządkowana Żaba będzie mogła przeprowadzić swój plan.

„Żabę” przeczytać warto nie tylko po to, by poprzyglądać się, jak zręcznie autorka ustawia wymyślone przez siebie postacie w nowych konfiguracjach. Uwagę zwraca opisana przez nią nowa rola młodzieży w społeczeństwie. Nie ma tu już mowy o dojrzałych niemal do małżeństwa, kobiecych nastolatkach. Obecni bohaterowie i bohaterki Musierowicz to jeszcze dzieci w białych podkolanówkach, którym przypadła rola opiekunów swych własnych rodziców. Nic dziwnego, że na kolejne tomy „Jeżycjady” czekać będą z niecierpliwością także dorośli.

Małgorzata Musierowicz, Żaba, „Akapit Press”, Łódź 2005.