„Odwagi! To Ja Jestem, nie bójcie się!”.

Podobnie jak Piotr z dzisiejszej Ewangelii ufamy Bogu, ale gdzieś w głębi serca tylko do pewnego stopnia, do chwili, gdy czujemy grunt pod nogami. W rzeczywistości jednak nieraz oszukujemy samych siebie, gdyż „na widok silnego wiatru” czujemy jakbyśmy byli w tej próbie sami. Wtedy pozostaje rozpacz albo Piotrowe wołanie. Trzeba wyjść poza ufność pokładaną w ludzkich wysiłkach. Wiara nie jest przecież jakimś tam wierzeniem, ale przyjaźnią z Bogiem – jest ryzykiem, a my chcielibyśmy mieć pewność, zwyczajnie nie chcemy chodzić po ciemku. A Chrystus zdaje się dziś mówić do ciebie, do mnie: „Bądź gotów iść za Mną. I zaufaj Mi”. Piotr pewnie wyszedł z łodzi, ale w obliczu słabości zawołał Jezusa. To jest ten fundamentalny krok – w chwili próby utkwić wzrok w Chrystusie, Jemu oddać ster naszego życia. Powiedzieć sobie: może nie widzę jasno drogi, ale przecież wiem, Komu zawierzyłem! Teraz Ty działaj. „Serce moje pełne jest woli Jezusa” – pisała w swoich rękopisach Mała Tereska. Myślę, że wierzyć to znaczy chodzić po „wodzie życia”, zawsze blisko Chrystusa, pamiętając, że miłość Boża jest nie tylko kresem drogi, ale też jej źródłem