Staram siępo prostu żyć

Popadłem w drobne kłopoty, które stawały się coraz większe, w konsekwencji czego jestem w więzieniu. Dopiero będąc za murami kolejny raz, zrozumiałem wiele spraw. Zacząłem modlić się, czytam Nowy Testament. Myśląc nad swoim życiem, odkryłem, że to nie Bóg mnie kiedyś opuścił, ale ja Jego.

Mam już 41 lat i nic w życiu nie osiągnąłem. Swego czasu myślałem, że już wszystko stracone – przegrałem moje życie, rodzina i przyjaciele odwrócili się ode mnie. Wtedy przypomniały mi się słowa „Trzeba oddać wszystko, aby zyskać wszystko” i pojąłem, że nie można się poddać, bo Bogu bliższy jest skruszony grzesznik niż pełen pychy „święty”. Czytając Waszą gazetę, zrozumiałem, że inni ludzie też mają duże problemy i potrafią za sprawą Boga odbić się od dna.

Mimo tego, że w więzieniu panuje monotonia i nuda, moja sytuacja przedstawia się inaczej. Czas mam zaplanowany, często brakuje mi dnia na zrealizowanie wszystkich założeń. Chodzę do szkoły na terenie zakładu karnego. Pracuję tylko społecznie i staram się wykonywać obowiązki jak najlepiej. Zacząłem czytać dużo książek, trochę rysuję i piszę wiersze. Pasjonują mnie szachy i dzieje chrześcijaństwa. Uczę się języków. Staram się po prostu żyć, na ile tutejsze warunki pozwalają.

Usiłuję kroczyć drogą wskazaną przez Chrystusa. Czasem upadam, a jak podnoszę się, mam świadomość, że to również dzięki wstawienniczym modlitwom ludzi dobrej woli, których przecież nie brakuje! Przynajmniej raz dziennie odmawiam Różaniec. Modlę się, aby przeprosić za to, co zrobiłem i co inni zrobili. Trzeba i za innych modlić się – nie tylko za siebie. Każdy z nas jest tu, na ziemi, w podróży. Nasza podróż kończy się u Pana Boga.