Nić łącząca z Piotrem

Paliusz to strój liturgiczny, noszony co najmniej od V wieku przez papieży, a później również przez innych wysokich dostojników kościelnych. To jakby wstęga, nakładana na ramiona i zwisająca na piersi oraz na plecy, z sześcioma małymi, czarnymi krzyżykami.

Zakładają ją na ornat arcybiskupi metropolici oraz łaciński patriarcha Jerozolimy podczas sprawowania Mszy św. na terenie swych metropolii. Ojciec Święty, jako Najwyższy Pasterz Kościoła i Następca św. Piotra, używa paliusza w czasie sprawowania liturgii na całym świecie.

Znak władzy i służby
W pierwszych wiekach paliusze były dłuższe, szersze i bardziej okazałe niż obecnie. Znajdowało się na nich pięć krzyżyków wyszytych czerwoną, jedwabną nitką. Symbolizowały one rany Ukrzyżowanego Chrystusa.

Przytrzymywały go trzy spinki, przypominające trzykrotną odpowiedź św. Piotra na pytanie Chrystusa: „Czy mnie kochasz?”. Do takiej formy paliusza wrócił Benedykt XVI. Jego paliusz jest szerszy i dużo dłuższy od używanego np. przez Jana Pawła II. Przypięty trzema dużymi spinkami spada do dołu z lewej strony. Wyszyte są na nim duże czerwone krzyżyki.

Paliusze są utkane z białej wełny dwóch baranków pobłogosławionych przez papieża we wspomnienie św. Agnieszki, czyli 21 stycznia. Od XVI wieku zajmują się tym siostry benedyktynki z Zatybrza. Właśnie do nich baranki trafiają prosto z Sali Klementyńskiej pałacu apostolskiego, gdzie odbywa się uroczystość błogosławieństwa.

Siostry strzygą je tuż przed Wielkanocą, a następnie z tej wełny wykonują paliusze. Do 29 czerwca, czyli do uroczystości świętych Apostołów Piotra i Pawła, są one przechowywane w szkatułce umieszczonej na grobie św. Piotra w watykańskiej Bazylice.