Gdy w pierwszym powojennym dziesięcioleciu komunistom nie udało się zniszczyć legendy i zanegować roli Armii Krajowej, po 1956 roku próbowali ją wtłoczyć w ramy nieokreślonego „ruchu oporu”.
Jeszcze trwały wrześniowe walki, gdy we wszystkich częściach Polski zaczęto tworzyć mające różny charakter organizacje konspiracyjne. Ich cechą wspólną był cel: odzyskanie niepodległości. W słynnym artykule z 1957 roku „Prawda i nieprawda o Armii Krajowej” dwaj wysocy oficerowie Komendy Głównej AK, pułkownicy Ludwik Muzyczka i Kazimierz Pluta-Czachowski, podkreślili, że ideową podstawą oporu zainicjowanego przez twórców organizacji, który stał się fundamentem AK, był legalizm – przeświadczenie, że mimo przegranej militarnej w pierwszym starciu wojny państwo polskie oparte na przedwojennym porządku prawnym nadal istnieje; że obok władz znajdujących się czasowo na uchodźstwie należy odbudować konspiracyjne struktury państwowe w okupowanym kraju, a przede wszystkim w ich ramach siłę zdolną do orężnej walki z wrogami.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.
Wojciech Frazik, IPN Oddział w Krakowie