Przestańcie się lękać

Kiedy w 2002 roku w Balicach Jan Paweł II powitał nas słowami: „Przestańcie się lękać”, wielu komentatorów uznało je za przypomnienie wezwania z początku pontyfikatu: „Nie lękajcie się. Otwórzcie drzwi Chrystusowi!”. Ale Ojciec Święty swoją ostatnią pielgrzymkę do Polski rozpoczął rozważaniem naszych codziennych spraw. Mówił o biedzie, bezrobociu i niesprawiedliwości, dwukrotnie dodając: „Przestańcie się lękać!”. Tak, jakby postawił diagnozę i zaproponował terapię: wiem, że trapi was niepewność i strach, ale mimo to – przestańcie! Nie lękajcie się i naprawdę otwórzcie drzwi Chrystusowi!

Pożegnanie bez lęku
Dzisiaj, gdy Jan Paweł II sam przekroczył owe drzwi i zamieszkał w domu Ojca, przypomniałam sobie tamte słowa. Mam wrażenie, że właśnie teraz, 1 i 2 kwietnia, przyniosły one niespodziewane owoce. Z godziny na godzinę było w nas coraz mniej lęku, a coraz więcej modlitwy, współ-odczuwania i współ-obecności. Towarzyszyliśmy Ojcu Świętemu w cierpieniu i śmierci, wspierani Jego spokojem i mądrymi słowami pasterzy naszego Kościoła. Nawet media znalazły sposób budowania wspólnoty ludzi pragnących świadomie przeżyć moment, który jeszcze miesiąc temu budził strach.

Wydawał się tak niewyobrażalny, że niemożliwy do zaakceptowania. Gdy nadszedł, kościoły otworzyły drzwi przed wiernymi szukającymi miejsca wspólnej modlitwy. Młodzi, których Jan Paweł II „szukał” po całym świecie, po raz kolejny nie zawiedli swojego Papieża i pojawili się nie tylko tam, gdzie stały kamery telewizyjne. Modlili się licznie i w skupieniu w wielu cichych, milczących, „swoich” świątyniach.
Dzisiaj, gdy wielu komentatorów rozważa najważniejsze przesłania tego historycznego pontyfikatu, myślę o urodzonym w Wadowicach Karolu Wojtyle, o tym, jak wiele może uczynić jeden niezwykły człowiek, który wymagał od siebie nawet wtedy, gdy inni od niego nie wymagali. Karol Wojtyła pokazał nam, że wszystko, co najważniejsze, zawiera się w człowieku, który „otworzył drzwi Chrystusowi”.