Ukraiński ksiądz apeluje o korytarze humanitarne, by chować zabitych
„Na Ukrainie mamy miasta, które stały się cmentarzami pod gołym niebem. Rosjanie nie pozwalają nam zabierać ciał zmarłych i ich chować. Potrzebujemy korytarzy humanitarnych, by móc wypełnić chrześcijański i ludzki obowiązek pochówku” - powiedział ks. Mikołaj Melnyk, proboszcz z diecezji kamieniecko-podolskiej Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego.
Do obrazu trwającej wojny należy także tragedia pozostawionych na ulicach ciał i masowych grobów. To także los ukraińskich i rosyjskich matek, które nie mogą objąć i pożegnać swoich dzieci, które zginęły w walkach. Jest to wielki problem, którego rozwiązanie należy znaleźć, przekonuje ks. Melnyk.
„W samym Mariupolu mamy już ponad 2000 zabitych. Również miasta pod Kijowem, takie jak Irpin i Bucza, są otoczone przez rosyjskich żołnierzy, którzy nie pozwalają nam zbierać i grzebać zwłok” – powiedział duchowny. W zeszłym tygodniu pojechał on z grupą księży do Irpienia, by spróbować wynegocjować z Rosjanami możliwość zabrania ciał cywilów. Udało im się uzyskać zgodę i znaleźć 63 ciała, które pochowali w zbiorowej mogile.
„Wzywamy do utworzenia korytarzy, które pozwolą na pochówek zabitych cywilów i żołnierzy” – zaapelował ks. Melnyk. Apel jest skierowany do wszystkich stron. „Również rosyjskie matki mają prawo zebrać się i oddać ostatni hołd swoim dzieciom. Pochówek jest chrześcijańskim prawem i obowiązkiem. Mamy nadzieję, że ten duch człowieczeństwa weźmie górę nad wszelką logiką strategii wojskowej i geopolitycznej” – dodał ukraiński duchowny.
O towarzyszeniu żołnierzom opowiedział także kapelan wojskowy, jezuita Andriy Zelenskyy. Codziennie umieszcza na Facebooku relacje z frontu i zdjęcia młodych ukraińskich żołnierzy, którzy stracili życie na polu walki. „To nie są tylko ludzie, których znałem. Byli oni częścią mojego życia. Każdego dnia ktoś ginie. Ale za tą twarzą, tym nazwiskiem, za tą stratą kryje się historia, miłość, dzieci, matka i ojciec. Ich życie było pełne pasji, zobowiązań, pracy, przyjaźni. Za każdym razem, gdy dowiaduję się o śmierci żołnierza, zawala się kawałek mojego wewnętrznego świata” – mówi o. Zelenskyy. Jak przyznaje, doświadczenie kapelana przekonuje go, że tym, co jest ważne, jest szczere i uczciwe nazwanie rzeczy po imieniu, rozpoznanie zła. „Trzeba stanowczo powiedzieć złu: stop! Jeśli tego nie zrobimy, jutro zło będzie silniejsze”.
Marek Krzysztofiak SJ
