Jezus nie „tworzy” powołań, On je wymadla
Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Łk 10,2
Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl
Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.
Powiedział też do nich: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.
Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was.
W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swą zapłatę.
Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»”.
Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Łk 10,2
Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl
Powołania Jezusa są owocem nocy spędzonej na modlitwie. Nie są to po prostu pragmatyczne decyzje, które podejmuje, by odciążyć siebie lub zapewnić kontynuację swojego dzieła. Dotykają one samej głębi Jego Bosko-ludzkiej tajemnicy, Jego jedności z Ojcem w Duchu Świętym. W tej trynitarnej wewnątrzboskiej rozmowie Miłości jest mowa o nas, tu zakorzeniony jest Kościół, my i nasze powołania. Jezus powołań nie „tworzy”, On je wymadla. Oto gdzie leży przyczyna naszego powołania i gdzie znajduje ono swoje oparcie. Powołanie możemy (u)nieść wtedy, gdy pozwolimy je sobie ofiarować tam, gdzie ma ono swoją przyczynę. To znaczy tam i wtedy, kiedy wkraczamy w dialog Jezusa z Ojcem, w Jego noc modlitwy. W rozmowę z Panem żniwa.
Znajdziesz nas także w Podcastach Google
Ks. Jerzy Szymik
