O co prosił Salomon?

A że nie prosił „o długie życie ani też o bogactwa i o zgubę nieprzyjaciół” – spodobało się to Panu. I Pan Bóg obdarzył Salomona mądrością tak wielką, że stał się modelem władcy z „sercem mądrym i pojętnym, że podobnego nie było przed nim i po nim nie będzie”. Praktycznie cała tradycja mądrościowa Starego Testamentu odwoływała się do Salomona jako źródła. A czym w biblijnym rozumieniu jest mądrość? Językowym rdzeniem są spółgłoski n,k,m. One tworzą rodzinę słów określających mądrość w językach semickich, do którego należy hebrajski. Hkm, jako czasownik, oznacza: „być rozumnym”, „rozumieć”, „pojmować”, „być ekspertem” i od niego pochodzą formy rzeczownikowe czy przymiotnikowe: „mędrzec”, „mądry”. Posiadanie mądrości oznacza bycie ekspertem w sprawach technicznych, w konstruowaniu budowli, na czele ze świątynią, w prowadzeniu wojny i w sprawowaniu sprawiedliwej i skutecznej władzy.

W Starym Testamencie do mądrych zaliczamy np. Jozuego, następcę Mojżesza, i króla Dawida. O pierwszym mówi Księga Powtórzonego Prawa: „Jozue, syn Nuna, pełen był ducha mądrości, gdyż Mojżesz włożył na niego ręce”. O drugim czytamy w Drugiej Księdze Samuela: „Pan mój [tak o Dawidzie mówi kobieta z Tekoa] jest bardzo mądry, jak anioł Boży”. Najczęściej jednak uosobieniem mądrości jest Salomon. Biblijna mądrość nie jest po prostu wiedzą. Mądrość rodzi się z Bożego daru i wysiłku człowieka, który ma na celu poznanie związków zachodzących w świecie, w relacjach ludzkich i w kontakcie stworzenia z Panem Bogiem. Mądrość ma je nie tylko poznawać, ale też odpowiednio porządkować. Mędrzec uznaje panowanie Stwórcy w świecie i wcielając w życie Boże prawo, kształtuje według niego swoje życie i życie innych wokół siebie. •